"Yasak, ceza, kaçış, mazlumiyet, gurbet,
kimsesizlik, çaresizlik ve kahrolası bir
kader: Maceramın özeti budur..."
Bilmem yalnızlık efendi ile aranız nasıl? Benim oldum olası iyidir. Severim kendisini, zannımca o da benden memnundur. Yalnızlık efendi uzunca boylu, titiz, temiz, ve bakımlıdır. Çok yakışıklı sayılmaz belki, fakat hayli alımlıdır. Kıyafetlerini nerede diktirir bilmem, ama giyimi kuşamı farklıdır. Hayatımda tanıdığım en donanımlı, en kültürlü,
Kimsesizlik sanıldığı gibi güçten düşürücü bir zafiyet değildir. Aksine insana güç verir. Nagehan yetimhanede büyüdü. Annesiyle babasının kim olduğunu hiç bilmeden. Çöplüğe terk edildiğini bilerek büyüyen çocuk, kim olduğunu düşünür?
Sayfa 13Kitabı okudu
İhanet bir akrebin çevresine dizilen ateş gibi onu ihanete uğramamış herkesten ayırıp yalnızlaştırıyordu. Bu başka hiç bir yalnızlığa benzemeyen yalnızca ihanete uğrayanların bildiği bir kimsesizlik, içine başka hiç bir canlının giremediği bir ıssızlıktı.
Sayfa 251Kitabı okudu
Bir insanı en çok ne mutlu eder dünyada ? Bence bütün insanları mutlu edecek tek şay var: Birisi tarafından düşünülmek...Düşünüldüğünüze dair küçüçük bir kanıt, bazen günlerce, aylarca sarhoş gibi dolaşmanıza neden olur. Sevgili, düşünülen kişiden başkası değildir aslında. Düşünülen, düşlenilen, özlenen, beklenen... Aşk; bekledikçe sarartan, sarardıkça olgunlaştıran bir kimsesizlik belki...
Yani kimsesizlik,kimsenin tekelinde değildir.
Hiç kimse yok kimsesiz,
Herkesin var bir kimsesi.
Ben bugün kimsesiz kaldım,
Ey kimsesizler kimsesi.
Kimse aradığım yollarda,
Kimsesizlik kimsem oldu.
Dinsin artık hicranın cana,
Kimse aradığım yollar,
Kimsesiz kimselerle doldu.
Avnî (Fatih Sultan Mehmet Han)
Eğer, bilmiyorlarsa kabahat kimin? Kabahat, benimdir. Kabahat, ey bu satırları heyecanla okuyacak arkadaş; senindir. Sen ve ben onları, yüzyıllardan beri bu yalçın tabiatın göbeğinde, herkesten, her şeyden ve her türlü yaşamak zevkinden yoksun bir avuç kazazede halinde bırakmışız. Açlık, hastalık ve kimsesizlik bunların etrafını çevirmiştir. Ve cehalet denilen zifiri karanlık içinde, ruhları, her yanından örülü bir zindanda gibi mahpus kalmıştır.
Kendisi de bu dünyada kimsesiz bir adamdı. Demek ki bazen, kimsesizlik de bir çeşit akrabalık oluyordu.
ithakiKitabı okudu
Kimsesizlik başka şey, yalnızlık başka: Bunu öğrendin artık! İnsanlar arasında hep yaban ve garip kalacağını da: Seni severlerken bile yaban ve garip.
