Tarık tufan çok hassas ve duygusal biri. Gördüğü ve hissettiği hiçbir şeyi unutmuyor ve okuyucularına acıyı sevinci, kederi ve özlemi çok başarılı bir şekilde hissettiriyor. Bu kitapta konu bütünlüğü veya kurgulanmış hikayeler pek fazla yok. Tamamen gerçek hayattan esinlenmiş.bir çocuğun yürüyemediği için pencere parmaklıkları ardında, sanki cezaevinde bir mahkum gibi dışardaki canlı hayatı izleyişinden tutun, fabrikalarda ölüm yorgunluğuyla çalışan gencecik kafınlara ve bıyıkları henüz yeni terlemiş işçilere kadar herşeyden biraz var. Sokakta yanından geçerken yüzüne bile bakmaya fırsat bulamadığımız insanların acısı da az da olsa sevinci de var. Onun deyişiyle ben gördüklerimi ve hissedip unutamadıklarımı yazıyorum. Diyor yazar. Ben sevdim kitabı, hem tarık tufanın bütün kitaplarını seviyorum. Vicdanı ve insan olarak eğer hala duygusu olan bütün insanlar sever tarık tufanı.
