Ölüm

Geri dönüşü olmayan harcanmışlıktan başka birşey değil aslında varolan...

Tek başınayım!
Etrafımda kurucuları ile birlikte yok olmuş medeniyetin harabeleri var. Hatıralarla, fakirlik ve bolluk, zillet ve kibir, hüzün ve sevinç, iman ve küfür, teslimiyet ve isyan, doğum ve ölüm, kanaat ve hırs, haz ve elem gölgeleriyle dolu ne harabeler ama!

Hüznü yeni tanımaya başladım. Meğerse sonsuzluğu arayan her aşkın gittiği tek sığınakmış.

Bir sonun geleceğini mi zannediyordu kırık bir cam parçasının yardımıyla? Ancak kesilemeyen damarların yerine beyinler kanıyordu. Durmaksızın...

Bir tas su ne kadar günahı yıkar?

Var olana karşı aciziz, aşklarımız bile birer şuursuz ayaklanma...

İç çekilen her yaşam, biraz daha sıkıyor boyunlardaki ilmiği. Ayak altında ki sandalyeler kayıyor boşluğa.