Bakışlarını bir kere daha yakalamak için kalabalıkla birlikte koşmaya başladım ve binaya girdikleri sırada başardım bunu. Yoldaşlarına yol vererek en son o girdi ve bir kere daha bana baktı. Ve tam bu anda gözbebekleri yitip gitmiş kocaman kara gözlerinde dehşet ve cinnetin dipsiz
kuyusuyla birlikte öyle bir ıstırap gördüm ki, sanki dünyadaki en mutsuz ruhun içine bakmıştım.
“Üzerinden çok uzun zaman geçti; ama geçmiş için söylenenler yanlış. Ben onun nasıl gömüleceğini öğrendim. Her ne kadar geçmiş pençeleriyle kendine bir çıkış yolu açmayı becerse de.”