hiçbir şey değilim.
hiçbir şey de olmayacağım.
bir şey olmayı istemem.
ancak, dünyanın bütün düşleri var bende.
Hiç dikkat etmiyor musun?
Besin zincirinin dışındayız artık!
Peki bu nasıl mümkün olabilir?
Zincirin içindesin ancak orada olduğuna inanmıyorsun bile..
İnsanlar artık suni bir ortamda yetiştiriliyor.
Tıpkı bir tavuk çiftliğinde olduğu gibi herşey önlerine koyuluyor.
Su ve yemekleri önlerine kadar geliyor ve bunlara "medeniyet" diye hitap ediyorlar..
Bu medeniyetin dışı ise "vahşi" ve "ölümcül" geliyor değil mi?
Bu yalanlar sayesinde insanlar ayrı bir dünyada yaşatılıyorlar.
Zannettiğiniz yada inandırıldığınız dünyada. Diğer tarafta ise gerçek dünyanın doğasına göre yaşayan bir kesim mevcut.
Eğer neyin yalan yada gerçek olduğunu kendin ayırt edemiyorsan, sen zaten çiftlikte yaşamayı seçiyorsun demektir.
Yani çitin dışını görmekten kaçınmak için aynı yalanı tasdikleyen bir kesimi dinlemeyi tercih ediyorsundur.
Dünyayı ve aslında onun ne olduğunu anlarsanız cübbeliler ya da önlüklüler olmadan da yolunuzu bulursunuz!
Bak ve düşün!
Ne gördüğünü analiz et!
Gerçekleri öğrenmenin tek yolu kendi başına tecrübe etmekten geçer!
Bunun için sadece "bakmakla" başlarsın.
Onlar sana bilmen gerekenleri öğretmeyecekler.
Hepsini kendi başına öğrenmek zorundasın.
Onların sizi kontrol ediyor olmalarının tek sebebi size öğrettikleri ezbere cehalet!
Bundan üç-dört yıl önce Seattle'da Dünya Spastikler Olimpiyatı düzenleniyor. 100 metre yarışı; çeşitli ülkelerden gelmiş zihinsel engelli, Down sendromlu koşucu lar... Yarış başladığında koşuculardan birinin ayağı takılıyor, düşüyor ve acıyla bağırmaya başlıyor. Çok ilginç bir şey oluyor, diğer zihinsel engelli koşucular durup geriye dönüyorlar ve düşen atleti kaldırıyorlar. Down sendromlu bir kız, oğlanı öpüyor, "Bu onu iyileştirir." diyor. Kollarına girip teselli ediyorlar ve hep beraber yürüyerek yarış çiz gisini geçiyorlar. Seyirciler gözyaşları içinde alkışlıyorlar.
Size "başarı, başarı" diye öğrettikleri şey, belki de başarı değildir. Hani şu eğitimler var ya, Amerikalıların tüm 3. Dünya ülkelerine sattıkları... "Birilerini modelle, onun yaptıklarını yap, sen de başarırsın." Hayat 100 metre yarışı değil. Eğer öyleyse 100 metre yarışlarında bir kazanan olur, sekiz tane de kaybeden ...
Siz de% 89, o kaybedenlerden birisiniz. Ben de sizin gibi kendi alanımda hep arkadaki adamlardan biri oldum.
Acaba birbirini hırsla geçmeye çalışan bizler mi daha insanız, yoksa düşen arkadaşlarını kaldırmaya kalkan o engelliler mi? Sizce hangimiz daha zihinsel engelli, onlar mı, biz mi?
Belki de o engelliler bizden daha gerçek ve mesut bir hayatı yaşıyorlardır, ne dersiniz?
Bundan üç-dört yıl önce Seattle'da Dünya Spastikler Olimpiyatı düzenleniyor. 100 metre yarışı; çeşitli ülkelerden gelmiş zihinsel engelli, Down sendromlu koşucular... Yarış başladığında koşuculardan birinin ayağı takılıyor, düşüyor ve acıyla bağırmaya başlıyor. Çok ilginç bir şey oluyor, diğer zihinsel engelli koşucular durup geriye dönüyorlar ve düşen atleti kaldırıyorlar. Down sendromlu bir kız, oğlanı öpüyor, "Bu onu iyileştirir." diyor. Kollarına girip teselli ediyorlar ve hep beraber yürüyerek yarış çizgisini geçiyorlar. Seyirciler gözyaşları içinde alkışlıyorlar. Size "başarı, başarı" diye öğrettikleri şey, belki de başarı değildir. Hani şu eğitimler var ya, Amerikalıların tüm 3. Dünya ülkelerine sattıkları... "Birilerini modelle, onun yaptıklarını yap, sen de başarırsın."
Hayat 100 metre yarışı değil. Eğer öyleyse 1 00 metre yarışlarında bir kazanan olur, sekiz tane de kaybeden... Siz de %89, o kaybedenlerden birisiniz. Ben de sizin gibi kendi alanımda hep arkadaki adamlardan biri oldum.
Acaba birbirini hırsla geçmeye çalışan bizler mi daha insanız, yoksa düşen arkadaşlarını kaldırmaya kalkan o engelliler mi? Sizce hangimiz daha zihinsel engelli, onlar mı, biz mi?
Sayfa 37 - ELMA YAYINEVİKitabı okudu