Bir Cisim Yaklaşmıyor Efendim! : Godot’yu Beklerken
“Felsefe yapmak, kişinin,
gelmeyeceğini bildiği birisini
beklemesine benzetilebilir.” - 
Oruç Aruoba
1906’da Dublin’de doğuyor 
Samuel Beckett . 1928-1930 yılları arasında İngilizce okutmanlığı yapıyor ve eserlerini İngilizce yazmaya başlıyor. Ardından aynı kolejde Fransızca okutmanlığı yapmaya devam ediyor. 1945’ten sonra eserlerini Fransızca yazmaya
Bir defasında O zamanlar daha lise 1'e gidiyoruz, arka sırada oturan kız..
(ismi neydi yaaa... hah! Aylis)
Dedi: "Emre yarın okula gelmeyelim, okula diye çıkalım Kadıköy'e sinemaya gidelim'
Tabii o zamanlar erkek olarak kendimize olan güvenimiz sıfır, utancımızdan aynaya bile bakmıyoruz.
Tip desen, karakolun önünden geçsek
531 syf.
8/10 puan verdi
On iki günde okuduğum çok ama çok ilginç bir kitaptı .Yeraltı edebiyatıyla ilk kez tanışmış biri olarak sert, aykırı, eleştirel, çoğunlukla gerçekle hayalin ince çizgisinde bir var olup bir kayboldum.Kitap iki farklı karakteri de çok iyi harmanlamış .Tarafımı seçecek olsaydım kesinlikle Kinyası seçerdim .Çünkü hayatın yaşanmaya değer bir anı olduğunu sonuna kadar destekliyorum .Okuyup bitirildikten sonra ben ne okudum modunda oluyorsunuz .Çünkü yazar çoğu gerçeği yüzümüze tokat gibi çarpıyor.Afrikayı ele alış biçimi acımasızca ve gerçekçiydi. Hani bir gerçeği bilirsiniz içinizde ama duymak istemezsiniz ya işte yazar bunu resmen içimizdeki duyguları harekete geçirmek kendimizi sorgulamak ve duyurmak için yazmış .
Diğer kitaplarını da merak etmeye başladım .
Sevgiyle tavsiye ediyorum .
Hakan Günday
Muazzam
Merhaba 1000K ailesi. 
Jack London dan okuduğum 
Martin Eden kitabı yazarın okuduğum sekizinci kitabı oldu. Bu güzel kitabı sindire sindire yavaş yavaş okudum. Bugüne kadar birçok uzun uzun inceleme yazdım bu platformda bir çok kitaba. Ama bu kitaba inceleme yazmak istemiyorum çünkü; kitap o kadar mükemmel ki bu kitabı anlatmaya burada kelimeler dahi yetmez.
Kitabı yeni bitirdim sıcağı sıcağına bu kelimeleri yazıyorum. Kitap resmen tokat gibi. Hele ki o sonu neydi öyle inanılmazdı. Tek kelimeyle uzun süredir ben böyle kitap okumadım.
Bu kitap dışardan bakıldığında yeşilçam sinemasındaki zengin kız fakir oğlan gibi görülüyor konusu. Ancak; kitap öyle metaforlar barındırıyor ki, içinde psikoloji, sosyoloji, felsefe ne dersen var. Bu hikayede Jack London’nın Martin karakteri ile kendisini anlatığını ve onun ruh halini taşıdığını şahsen düşünüyorum. Özellikle sınıfsal çatışmalar ve Martinin, getto işçileriyle arasında yaşadığı sosyolojik tartışmaları yazar, çok üst seviye ve derin bir anlatımla okuyuculara aktarmış. Ayrıca; kitabı çeviren Levent Cinmere’ye de teşekkür etmek istiyorum. Türkiye İş Bankasından okuduğum bu eseri mükemmel çevirmiş çevirmen. Türkiye İş Bankası yayınlarından okumanızı tavsiye ederim.
Toplarlarsam; Martin bana bugün bir kez daha hayatı sorgulama şansı verdi. Bugün yeni bir bakış açısı daha tecrübe edindim. Çok fazla şey söylemek istiyorum bu kitap üzerine ama bence okumalısınız ve benim ne demek istediğimi sizlerde çok iyi anlayacaksınız. tek diyeceğim okuyun ve okutturun. Tüm 1000kitap ailesine keyifli okumalar diliyorum.
İlk öykü denemem :) Yorumlarınız değerlidir benim için
TURUNCU
Soğuk bir kış gecesiydi. Doğa; yeni yılı beklemiş gibi biriktirdiği en sert ve soğuk rüzgarını üzerimize fırlatıyor, dişlerimizin gıcırdamasına yetecek kadar donuk bir hava dağıtıyordu. Rüzgarın uğuldayışı boşlukta süzülüp aceleyle yüzümü yalayarak geçiyor ve sırasını sonraki hava akımına bırakıyordu. Oldum olası bu sert ve kuru havadan
Öyle...
Ben denizi çok severim ve bunun sebebini de bilmem. Denizi olan bir şehirde de büyümedim. Sivasa deniz gelmedi mesela. Dalgaların hırçınlığından mıdır, tuzlu suya alışkanlığımdan mıdır, zihnimde uzakları çağrıştırdığından mıdır yoksa hadsiz hudutsuz maviliğinden midir -ki mavi umuttur ya- bilmem. Severim işte. Yüzmeyi de bilmem hâliyle. İç denizlerimde defalarca boğulmuşluğum vardır. Dolayısıyla korkarım da bir yandan.
Tanıştığım ilk deniz Karadenizdi ama yine de bir maviliği saklıyordu. En azından ben o umuda sığınıyordum. Herkes bilir; Karadeniz denilince akla gelen ilk sıfat 'hırçın'dır..."Sığ sularda yüzmektense derin sularda boğulmak iyidir." (yada öyle bir şey) sözünden de ilham alarak yüzmeyi öğrenmeye başladım. Çırpınışlarımın adı henüz kulaç olmuşken ama bir arpa boyu yol alamamışken resmen ve bizzat tanıştım Karadenizle. Beni içine çeken deniz tekme tokat dalmıştı. Hayatımın film şeridi gibi gözümün önünden akmasını bekledim fakat böyle bir şey olmadı. Bu iyiye işaretti. Ölmüyordum yani. Ama yaşamıyordum da. Nihayet karaya çıkarıldığımda tüm bu yaygarama Karadenizin cilvesi dediler. Ya ben cilve ne demek bilmiyordum yada Karadeniz sert seviyordu. Neticede benim denizi sevdiğim kadar onun beni sevmediği açıktı. O gün bu gündür bileklerimden yukarısı deniz suyu görmedi ve ben, deniz beni sevmiyor diye denizi sevmekten hiç vazgeçmedim. Bunu da neden anlattım bilmiyorum. :)
youtu.be/gpSw1I150LY
DEĞİŞMEZ KURAL;Savaşı zenginler, kodamanlar çıkarır; Garibanlar ölür!
GÜZEL İNSANLAR MERHABA!
*NOT incelemeyi şu parça eşliğinde dinlemeniz tavsiye ederim. youtu.be/3azC0_AVLIY
Uzun bir aradan sonra bir kitap incelemesi için burdayım. Öncelikle bu kitaptan ve Hasan İzzettin Dinamo adlı yazardan beni haberdar eden 
Şeyma Öztürk Hocama ve 
Seda Hocaya candan sevgiler
