Üniversitede bir seçmeli derste karşılaştığım bir genç vardı. Konuyu dönüp dolaşıp devletin varlığının gereksizliğine getiriyor, hocayla tartışmaya girmeye çalışıyordu ama hoca pek oralı olmuyordu. Anlamayacak birine bir şeyler açıklamanın gereksizliğini öğrenecek kadar tecrübeliydi zira.
O zaman ben kendi kendime düşünüyordum. Devlet yani egemen bir güç olduğu halde bu kadar hırsızlık, cinayet, haksızlık varken ya onu tamamıyla ortadan kaldırdığımızda ne olurdu?
Anarşizm, Kapitalizm, Sosyalizm, Liberalizm ve daha birçok ideoloji ideale ulaşmak için ortaya çıkmıştır. Onların sırf “durun ortalığı nasıl karıştıracağım bakın” diyerek ortaya çıkmadıklarını biliyorum. Ama fark edilmeyen nokta ideal olan şey bu dünyada mümkün değildir. İnsan denen canlı öyle bir varlık ki gerçekten öngörülemiyor. Mültecilerde çocuk doğum oranının yüksekliğini bir idealle açıklamayı deneyelim örneğin! O halde ne kadar başarılı olursak olalım ideale değil ideale en yakın noktaya varabiliriz.
Rousseau Toplum Sözleşmesi’nde bir ütopya resmetmiyor. Toplum ile topluluk arasındaki farkı belirliyor. Devlet kavramının felsefik temelini açıklıyor. Ve ideal bir toplumun resmini çekiyor. Çizdiği resmin antitezinde bir Türkiye görülüyor, köleliğe başkaldıran ama özgürlüğü yasa koyucuların kısıtlayabileceğine inanan bir Türkiye, yasama ve yürütmeyi birleştirip daha özgür olacağını düşünen bir Türkiye.
