Eskiden kahır çekmeye tahammül saygı demişler hadi ordan gerçekten
“Kadın: “Bak Muslu,” diyordu, “beni alırken, seni kuşsütüyle beslerim dediydin. Aylarca, yıllarca yolumu beklediydin. Babam beni sana vermiyordu. Muslu, ben babamı, evimi barkımı, kardeşlerimi kodum, sana geldim. On beş yıl oldu anamın babamın yüzünü görmedim. Anam babam sensin, dedim. On beş yılın adı var, Muslu on beş yıldır sen av peşinde gezdin, çifti ben sürdüm, harmanı ben dövdüm, pazara götürüp ben sattım. Sen, on beş yıldır elini ılıktan soğuğa vurmadın. Her kahrı ben çektim. Bak, Muslu, şu ağarmış saçlarıma bak, ben böyle mi olacaktım bu yaşta? Bir güne bir gün de seni koyup gitmek aklıma gelmedi. Kış gecelerinde sen ördek peşindeyken, bir batağa saplanır kalır deyi gözüme uyku girmedi. Sabahlara dek göz kırpmadan seni düşündüm, senin için ağladım... Ya Muslu, Süleymanım öldü. Ölüsünde bile bulunmadın. Dervişim öldü, mezarını bile kazmadın. Tüfeğini aldın, çocuğun ölüsü daha yatakta soğumadan, ava gittin. Gene bağrıma taş bastım. Muslunun canı sıkılmasın deyi bir gün olup bunları yüzüne vurmadım. Muslu, çocuk ölüyor. Uyan, Muslu! Uyan da bana söyle. Ne yapayım, Muslu?”
YKY- e kitapKitabı okuyor
Bütün iş, yaşamın tek hedefi yapabileceğin bir ülkü bulmakta. O zaman eylem soyluluk kazanır, hayatın anlamı olur, insan ölümsüz bir soluğa karışıp gideceğini bildiğinden ölüm, yerini ölümsüzlüğe bırakır. Bu ülküye Yurt, Tanrı, Şiir, Özgürlük ya da Adalet adı verilebilir Önemli olan inanmak ve ülküye hizmet etmektir
EL BİRLİĞİYLE YOK ETTİNİZ BENİ;
Ruhum kör karanlığında kuytu bir köşede sanki.
Biri boğazımı sıkıyor nefes almıyorum
Kalbime pençe atıp parçalıyorlar adeta
Bir huhtan, farkım yok artık
Kelimeler düğümleniyor boğazımda
Ne kadar bağırsam da çıkmıyor sesim
Ölü bir bedenden farkım kalmadı
Birileri toprak attı üzerime, kör karanlıkta bırakıp.
Acımaz insanlar benliğimi yok etti
Bir kenara çekilip izliyorlar şimdi
Bir film izler gibi, dehşet içinde
Filmin adı; karanlığında kaybolan yıllar...
🦋
☆●♡ KARTALİÇE TEKMİLE ♡●☆🦋
Ama eğer kedinin işlevinin modern bir totem olmak olduğu, aile mensuplarının halini iyi niyetle yansıtan, aile ocağının simgesel ve koruyucu bir tür cisimleşmesi olduğu hipotezi üzerinde düşünürsek, annemin dediği açık seçik bir hal alır. Annemin gözünde kediler, bizim olmamızı istediği ama kesinlikle olmadığımız şey. Josse ailesinin aşağıda adı geçen üyelerinden daha az gururlu ve duyarlı kimse yok: Babam, annem ve Colombe. Tamamen gevşek ve uyuşuk, duygudan yoksunlar. Kısacası, ben kedinin modern bir totem olduğunu düşünüyorum. Evrim üzerine, uygarlık üzerine ve böyle bir yığın büyük laf üzerine istediğimiz kadar konuşalım, istediğimiz kadar önemli söylevler verelim, insan başlangıcından bu yana pek bir ilerleme kaydetmedi: Bu dünyadaki varlığının bir tesadüf olmadığına ve çoğunlukla iyi niyetli olan tanrıların kendisine göz kulak olduğuna daima inanıyor.
“İnsanoğlunun öyle zayıf yanları vardır ki, ne para, ne güç, ne ilişkiler, hiçbirinin yararı dokunmaz. Bir kadına âşık olursunuz, onun mutlu olması için neyiniz var neyiniz yoksa ayaklarına serersiniz, gerekirse canınızı bile vermeye hazırsınızdır ama o tutar sizi en yakın arkadaşınızla aldatır. Hem de herkesin gözü önünde, sanki size nispet yapar gibi. İki yerden yaralanmışsınızdır; sevdiğiniz kadın ve en yakın arkadaşınız, bıçaklarını çekip hiç düşünmeden yüreğinizin en hassas yerinden vurmuşlardır sizi. Büyük servetinizin, dağları yerinden oynatan gücünüzün artık hiçbir kıymeti harbiyesi yoktur. Yaralı yüreğiniz, paçavra edilmiş şahsiyetinizle öylece kalakalırsınız. Belki insanlar yüzünüze bir şey söylemez ama siz sırtınızı döner dönmez başlarlar dedikodulara. Artık hayatınızı mahvetmekten başka seçeneğiniz yoktur. Bu adi, bu riyakâr dünyadan kendi başınıza çekip gitmekten başka bir şey gelmez elinizden. Ben de bunu yapıyorum işte. Genç yaşımda bana gülen şansımın feleğin küçük bir çelmesiyle tümüyle değiştiğinin farkındayım. Her şeyin bir daha eskisi gibi olmayacağını görüyorum. Bu yüzden artık benim için bir cehennem azabına dönen hayatıma son veriyorum. Kimseye kırgın degilim, dünyadan payıma düşen bu kadarmış, aldım gidiyorum.”
Sayfa 89Kitabı okudu
Yüreğin sağ kulağında yedi kale vardır.
Hak Subhanehu ve Ta'lâ her bir kalede bir muhafızı
vekil kılmıştır. O muhafızların adı bir bir belirtilimiştir:
İk muhafızın adı, iimdir.
Ikinci muhafızın adı, cömertliktir.
Üçüncü muhafızın adı hayâdır.
Dördüncü muhafızın adı, sabırdır.
Beşinci muhafızın adı, perhizkârlıktır.(az yemek)
Altincı muhafızın adı, korkudur.
Yedinci muhafızın adı, edeptir,
Başımızdaki musibete benlik penceresinden baktığımızda onun adı gam,tasa ve kederdir.Ancak bir başka insanın gözünde den kendi musibetimize baktığımızda onun adı nasihat ve ibrettir.Melekler gözüyle baktığımızda yaşadıklarımız bir zikir, Rabbimiz açısından düşündüğümüzdeyse bu ancak bir TECELLİDİR...
Sayfa 55Kitabı okuyor
" ... Semavi melekler insanların gönlüne bir şey bıraktıkları vakit bırakılan bu şey uyanıklık halinde iken 'ilham', uyku halinde iken 'rüya' adını alır. Melekler bir şekle bürünüp peygamberlere görünür ve onlara Allah'ın sözünü iletirlerse adı 'vahiydir'."
Tek tük birkaç kişinin sevgisi ya da sohbeti.
Kuşkusuz tılsımdır hepsi de, ama yararsızdırlar
adlandıramadığım karanlığın karşısında,
adı söylenemez karanlığın karşısında.
Sayfa 78 - Metis YayınlarıKitabı okuyor
Narkissos’un kendi güzelliğini her gün bir gölün sularında seyretmeye giden bu yakışıklı delikanlının efsanesini biliyordu Simyacı. Bu delikanlı kendi görüntüsüne öylesine vurgunmuş ki, günün birinde göle düşüp boğulmuş. Onun göle düşüp boğulduğu yerde de bir çiçek açmış, bu çiçeğe nergis adı verilmiş.
Ama kendi yazdığı öyküyü böyle bitirmiyordu Oscar Wilde.
Tatlı su gölünün kıyısına gelen orman tanrıçaları Oreas’ların onu bir acı gözyaşı kavanozuna dönüşmüş olarak bulduklarını yazıyordu Oscar Wilde.
– Neden ağlıyorsun? diye sormuş Oreas’lar.
– Narkissos için ağlıyorum, diye yanıtlamış göl.
– Ne var bunda şaşılacak, demiş bunun üzerine orman tanrıçaları. Bizler ormanlarda boşu boşuna onun peşinde dolaşır dururduk, ama onun güzelliğini yalnızca sen görebilirdin yakından.
– Narkissos yakışıklı bir genç miydi? diye sormuş göl.
– Bunu senden daha iyi kim bilebilir ki? diye karşılık verdi iyice şaşıran Oreas’lar. Her gün senin kıyılarına gelp sularına bakıyordu!
Göl bir süre sessiz kalmış. Sonra şöyle konuşmuş:
– Narkissos için ağlıyorum, ama onun yakışıklı olduğunu hiç fark etmemiştim ben. Narkissos için ağlıyorum, çünkü sularıma eğildiği zaman, gözlerinin derinliklerinde kendi güzelliğimin yansımasını görebiliyordum.
-İşte çok güzel bir hikaye, dedi simyacı.
Sayfa 15Kitabı okuyor
Mukaddes özlesin diye adı Özlem olmuş.. başka açıklaması olamaz 🥺
Ah bu denk gelişler.
Şimdi içimde beni kemiren iki fare var. Tolstoy’un farelerine benziyor benim farelerim de. Sadece biraz daha onursuz ve biraz daha pisler. Bir tanesinin adı şüphe. Ama o denli şüphe ki, bazen şüpheleniyorum acaba adı şüphe değil de başka bir şey mi diye? Diğerinin adı ise kâh suçluluk, kâh vurdumduymazlık. Rengi belli değil.
Sayfa 134Kitabı okuyor
Şaperon aracılı otofajide, hücrenin sitoplazmasındaki zararlı proteinler tespit edilip lizozom adı verilen, içi asit dolu havuzcuklara götürülür. Lizozomlar hücre içinin midesi gibi düşünülebilir. Midemizin yiyecekleri sindirmesi gibi, eski proteinlerin sindirimi de burada gerçekleşir.
