Bir iç dökümü satırlar...
Bugün 24 Ekim...
Her gün gibi takvimden kopan bir yaprak daha...
Herkes tarihi biliyordur.
Ama bu tarih benim için çok farklı 7 senedir bu tarihte kalbim yanıyor sanki patlayan bir volkan gibi...
Neden mi?
Bugün benim ilk aşkımın, prensimin yani aslanlar gibi iki kız babasının* doğum günü. Bizim hiç öyle sürpriz pastalar kestiğimiz, babasının
Rupi KAUR /Hiçbir kitap taşıyamaz sırtımızdaki hikâyelerin ağırlığını.
Herkesin hikâyesi başka,
Herkesin yükü kendine göre ağır.
Herkesin dışavurumu kendine özgü.
Kimi kapanır içine, kimi haykırır insanların yüzüne.
Kimi alır eline kalemi, yazar gücü yettiğince.
Rupi Kaur
Tesadüf eseri tanıştım kalemiyle.
Neden bilmem ama tesadüfler hep iyi gelmiştir bana. Birkaç dize okuyup bırakırım derken üslubu oldukça farklı
Bu muymuş hayat? Peki o halde, bir daha!!
".. kalbim uzun zaman önce uykuya dalmış pek çok hatıranın dokunuşunu taşıyor.."
Charles Dickens
Irvın D. Yalom’un kendi kaleminden biyografisini yazdığı kitap..
Yazarın daha önce 
Günübirlik Hayatlar ve 
Aşkın Celladı ve Diğer Psikoterapi Öyküleri kitaplarını
Orhan Pamuk Okuması Sonrası
Aslında romancı olmak istiyordum. Ama anlatacağım olaylardan da anlayacaksınız ki romancı olamadım. Şimdi ise burada, çocukluğumdan beri babamla ufak tefek de olsa sorunlar yaşayıp, bir nevi sığındığım bu sessiz evde, saf ve düşünceli bir romancı gibi camdan, az ilerideki bahçede çalışan kuyucu ustası ile çırağını izliyordum. Bu sessiz evimiz
Kendime hayret ediyorum, kendimden memnunum,
aynı zamanda kendimi anlamıyorum, kendimi bazen çok düşünüyorum. Bazen dertliyim, bazen çok mutlu. Arıyorum varoluştaki tüm ipuçlarını, kazıyorum. Kazdığıma düşüyorum. Sağlam temelleri bulamıyorum. Bulmuş gibi oluyorum, tekrardan parlamalar dünyasına kanıyorum.
Yargılarım bitmiş ama canlı gibi. Çözdüğüm, emin olduğum bir şey yok. Çıldırıyorum, ayılıyorum, düzeliyorum.
Yıpranıyorum... Her şeyin üstümde sürdüğünü biliyorum, her şeyin bensiz geçip gittiğini biliyorum. İnandığım çok
şey varmış ama anlama çizgim kaybolmuş gibi. Dünya çok
acımasız, yine de her şey Tann’nın bir lütfü gibi... Her şey
ikili gibi, kalbim ve beynim. Korkum ve inancım... Kendime, düş kırıklıklarıma iki defa inanıyorum... Kendim ve
kendim olmayan için. Anlam ve anlamsızlıklara iki defa
zaman ayırıyorum... Bilmek ve bilmemek için... Sanki sökülüp dökülen bir parçayım, hiç yerine oturmayacak.
Bazı öyküler yüzünde patlayan bir tokat etkisindedir, aynaya bakma deneyimi
“Yaşayan her insan kadar pişman ve ölen herkes kadar da eksik işte…”
İnceleme mi bu yoksa bir histeri krizi sonrası bir karalama mı emin değilim. Öncelikle bu kitapla hepimizi tanıştıran 
Yüksel Yüksel beye teşekkürle başlamak istiyorum. Israrla, şiddetle ve gözlerinden okunan bir gururla tavsiye etmişti bizlere. Birçok okur dostumuz tavsiyesine uyup
