"Bu roman, Ege'nin ikiz çocuklarına ve tüm göç ağrısı çekip "Sürgünlük" olanlara adanmıştır.Bu roman bir kez daha göstermiştir ki; dostluk halkların işi, düşmanlık ise devletlerin icadıdır.Yoksa kalanlardan bir Rum, Gidenlerden bir Türk'ün ardından niye "Gitmeyin, gül yanaklarınız," desin?" demiş İrem Uzunhasanoğlu kitabının sonunda.Aslında bu cümleler yeter kitapta bizi neyin beklediğini anlamamıza.
Gitme Gül Yanakların Solar,İrem Uzunhasanoğlu' un anneannesinin anılarından yola çıkarak romanlaştırdırdığı bir kitap.Serez ve Midilli'den yola çıkıp Edremit'e yerleşen bir ailenin izini sürüyoruz aynı aileye mensup 4 kuşak kadının aracılığıyla.Yunanistan'dan (1910'yılından itibaren ) göç etmek zorunda kalan Türklerin yanısıra kalanın da öyküsünü, eksilmişliğini anlatıyor, gözler önüne seriyor İrem Uzunhasanoğlu.Biraz kopuk gelse de “Ah o karpuz lambaları!” dedim.
"Bir sandık çeyizliğini buldum sana ait, hemen denk yaptım, Maria'nın küçük oğlunu çağırdım ve hepsini bize taşıttım.Bir de karpuz lambalarını...Bilirim sen en çok onları severdin.Gördüm ki o gece aceleden bırakıvermişsin onları geride...Bir peştamala sarılmış buldum onları kapının eşiğinde.Öylece öksüz, boyunları bükük durmalarına izin veremedim, veremezdim.Kucakladığım gibi bana getirdim.Emanetlerin, emanetimdir.Nafia mou, gül yanaklı dostum.Hepsine gözüm gibi bakacağıma ve bir gün ben göç etsem bile bu diyarlardan, sana ulaştırılması gerektiğine dair notlar iliştirdim üzerlerine.Bunu yaptım diye geri dönmene olan inancımı yitirdim sanma, hâlâ seni burada bekliyor olacağım.Büyük bir umutla..." syf 218
