“Küçüklüğümüzden beri babalarımızın annelerimizi dövdüğünü görmüştük. Bize bir yabancının elini bile sürmemesi gerektiğini, ama anne babanın, nişanlının ve kocanın canı istediği zaman, sevdiği için, eğitmek için, yeniden eğitmek için dövebildiğini öğrenmiştik.”
Sayfa 67 - Everest YayınlarıKitabı okudu
Evimiz neresi?
Hiç kimse bir yabancıyla öylesine karşılaşmazdı. Karşılaştığımız her yabancının hayatımızda bir parmak izi kalırdı ve neyle silersek silelim o iz hayatımızdan hiçbir zaman çıkmazdı. Sanırım hepimizin hayat hikâyesi evimizi arayışımızı anlatıyordu. Öyle değil mi? İşte burası benim evim dediğimiz her an yeni bir macera başlıyordu... Dediğim gibi, hayat beşik sandığımız bir depremdi. Sallanıyor, uyutuyor ve uykuya daldığımız ilk anda etrafımızdaki her şeyi yıkıyordu. Üstümüze doğru değil, içimize doğru...
Sayfa 104Kitabı okudu
Jameson'a rağmen....
Bir gecelik kaçamak yaptığı yabancının bir yıl sonra yeni işindeki patronu ve şirketi Ceo'su olduğu ortaya çıkan Emily'nin hikayesi.
Toksik bir adam, kavgadan kaçınmayan bir kadın, bol kavgalı, bol sevişmeli, argosu bol bir kitap okumaktan çekinmiyorsanız gayet güzel. Tam bir ofis romantizmi diyemem. Işin içine biraz da gizemin girdiği çıtır çerez bir kitap.
Ben Emily karakterini sevdim. Her ne kadar yelkenleri kolay suya indirse de düşünce bazında ve istekleri konusunda kararlı bir karakter. Fakat Jameson, gerçek anlamda sinir bozucu. Elle tutulur bir yanı yok. Üstelik egoist. Gerçek hayatta olsa tahammül etmeyi geç koşarak uzaklaşılacak bir karakter. Zaten Claudia olayı büyük bir eksi yazdı hanesine. Güçlü bir karakter olarak lanse edilen CEO, aslında sorunların karşısına korkak davranması ve Emily'ye yaptıkları ile eksilerini arttırıyor.
Neticede kitap bu gerçek hayatta böylelerinden uzak durmak gerektiğini herkes biliyordur umarım.
Tristan'ı sevdim. Molly ve Aaron'u da sevdim. Kitapta eksik hissettiren yerler de var. Naif zihniyetli okuyucuya göre değil. Bazı aşklar şiddetlidir ki, bu kitapta ki karakterlerde şiddetli aşk mağdurları.
Uçaktaki Yabancı 
T.L. Swan
Yol böyleydi işte, bize hikayeler getirir bizden hikayeler götürürdü... Hiç kimse bir yabancıyla öylesine karşılaşmazdı. Karşılaştığımız her yabancının hayatımızda bir parmak izi kalırdı ve neyle silersek silelim o iz hayatımızdan hiçbir zaman çıkmazdı. Sanırım hepimizin hayat hikayesi evimizi arayışımızı anlatıyordu. Öyle değil mi? İşte burası benim evim dediğimiz her an yeni bir macera başlıyordu... Dediğim gibi, hayat beşik sandığımız bir depremdi. Sallanıyor, uyutuyor ve uykuya daldığımız ilk anda etrafımızdaki her şeyi yıkıyordu. Üstümüze doğru değil, içimize doğru...
Sayfa 104Kitabı okudu
"Her resim bir hikâye anlatır," dedim. "Okuduğumuz kitabı güzelleştirmek için nakkaş, hikâyenin en güzel meclisini resmeder. Âşıkların birbirini ilk defa görüşü; kahraman Rüstem'in şeytani canavarın kafasını kesişi; öldürdüğü yabancının kendi oğlu olduğunu anlayan Rüstem'in kederi; aşkından aklını kaçıran Mecnun (...) Eğer hikâyede aklımızın ve hayal gücümüzün canlandırmakta zorlandığı bir şey varsa, resim hemenimdada yetişir. Resim hikâyenin renklerle çiçeklenişidir. Kimse hikâyesi olmayan bir resim düşünemez."
Alt üst olmuştum. Dağılmıştım. Yolun ortasında görüp yanına yaklaştığım bir yabancının hikayesine bir gram bile dahil olmak mahvetmişti beni. Bu yolculuk bize iki yabancı getirmişti. Birini arabamıza alıp yola devam etmiştik, birinden ise geleceğe dair bir not almış onu orada bırakıp yine yolumuza devam etmiştik. Soğuk şehirlerde soğuk hikayeler saklıydı, bilirim... Ama bu kadar soğuk bir hikayeyle hayatım boyunca karşılaşmamıştım. Söylediği her cümle
aklıma kazınmıştı. Evim neresi bilmiyorum demişti bana... O an fark etmiştim ki aslında kimse evinin neresi olduğunu bilmiyordu. Hepimizin evimize dair bildiği tek şey bir sokak bir bina bir ilçe bir şehir isminden ibaretti. Bizler buna adres diyorduk, oysa bu adrese gidiyor fakat evimizi bulamıyorduk.
Ev adreslerimiz bizi evlerimize götürmeye yetmiyordu... Bizi evimize götürecek tek şey sevgiydi. Saf, katıksız, tartışmasız
sevgi.. Derin bir nefes daha aldım. Kağıdı katlayabildiğim kadar katladım. Tişörtümün küçük cebinin içine sıkıştırdım ve düğmemi kapattım. Yol böyleydi işte, bize hikayeler
getirir bizden hikayeler götürürdü...Hiç kimse bir yabancıyla öylesine karşılaşmazdı. Karşılaştığımız her yabancının hayatımızda bir parmak izi kalırdı ve neyle silersek silelim
o iz hayatımızdan hiçbir zaman çıkmazdı. Sanırım hepimizin hayat hikayesi evimizi arayışımızı anlatıyordu. Öyle değil mi? işte burası benim evim dediğimiz her an yeni bir macera başlıyordu.Dediğim gibi, hayat beşik sandığımız bir depremdi. Sallanıyor, uyutuyor ve uykuya daldığımız ilk anda
etrafmızdaki her şeyi yıkıyordu. Üstümüze doğru değil, içimize doğru..
Sayfa 104Kitabı okudu
Tükenmez Üzüntülerin Son Durağı 'Aşk'tır
Albert Camus’un ilk eseri olan 
Tersi ve Yüzü’nde, Ruhta Ölüm adlı bir deneme yer alır. Bu denemede yazarımız şunu söyler: “İnsan, geldiği yoldan geri dönerken, bakımsız bir mezarda, ‘tükenmez üzüntüler’ diye bir yazı bulur. Bereket versin, idealistler var da, her şeyi yoluna koyuyorlar.” Camus’un bu sözü, hayatımızın ‘tükenmez üzüntü’ kaynağından doğar.
İMPARATORLUGUN BIRAKTIKLARI
İngiliz İmparatorluğu'nun Hindistan'da geriye bıraktığı ne vardı? Bu soruya Alex von Tunzelmann, lndian Summer isimli kitabına tam da benim işaret ettiğim fikri zemini dile getirerek başlıyor: Başta, iki millet vardı. Biri büyük, kudretli ve muhteşem bir imparatorluğa sahipti. Harika bir idaresi, çok zarif bir kültürü vardı. Yeryüzünde
Bir hikayesi var her şeyin.Yolunu bulan suyun,eriyip donan mumun, basıp geçilen salyangozun, uçmaktan yorulan kuşun, karşıdan gelen yabancının, herşeyin bir hikayesi var,herkesin.Her bakışın, her sesin , her nefesin bir hikayesi var.Sana kötü hissettiren herkesin zamanında kötü hissettirilmişliği var.
