Hiç kimsenin birbirinden haberi yoktu. Başka başka dünyalar yaratmıştık kendimize. Birlikte mutlu yaşayacağımız bir dünyada olduğumuzu bilmiyorduk. Kuş ağaçtan habersiz, ağaç buluttan. Ve biz insanlar yeryüzünün bütün güzelliklerine sırtımızı çevirmiş, kendi karanlık iç dünyamızın derinliklerine dalmıştık.
20.04.2024
Kaderin inanır mısın?" diye sormuştun bana. Evet, kadere inanırım. Olması gereken bu, olmaması gereken şeyler vardır hayatımızda. Nedense hayatımızda olan şey, yalnızlık. Olmayan insan mutluluk. Neden? Neden mutlu olamıyoruz? Yalnızlığı severim. Yalnızlık, güzel bir şey. Yalnız kaldığında, seni rahatsız edecek kimse yok. Düşüncelerini aksi
"Ve yağmura yakalanmanın romantik olabilecek hiçbir tarafı yok."
Clay gülerek, "Meğer bu yalnızca filmlerde roman- tik oluyormuş," dedi ve Julia'yı baştan aşağı süzmeye başladı. Saçları dağılmış bir şekilde boynuna ve yanak- larına değiyordu. Rimeli akmaya başlamıştı ve yüzün- den yere bir damla su düştü. "Ben neye
Sayfa 160
Çok farklı ve karanlık bir iç dünyayı aldatıcı renkler ile gizlemek ne kadar saygın ve ahlaklı?
Para Hırsı Yüzünden Yok Olan Hayatlar
Bugün 
Honore de Balzac'ın kısa; ama çok anlamlı bir hikâyesinden bahsetmek istiyorum: 
Efendi Cornelius. Honore de Balzac bu öyküsünde 19. yüzyıl insanını eleştiriyor. İnsanlık Komedyası eserinin felsefi inceleme bölümünde yer alan bu öyküde insan olmanın acıklı hikâyesi ele alınıyor. Kral’ın haznedarı olan Efendi Cornelius’un kendinden çok değer verdiği hazinesinin çalınması
Mesela herhangi bir gün müthiş bir iç sıkıntısı seni boğar. Hayat sana karanlık, manasız gelir. İnsan, biraz evvel senin zırvaladığın gibi felsefeler yapmaya başlar. Hatta yavaş yavaş onu da yapamaz ve canı ağzını açmayı bile istemez. Hiçbir insanın, hiçbir eğlencenin seni canlandıramayacağını sanırsın. Hava sıkıcı ve manasızdır. Ya fazla sıcak, ya fazla soğuk, ya fazla yağmurludur. Gelip geçenler suratına salak salak bakarlar ve on para etmez işlerin peşinde, bir tutam otun arkasından koşan keçiler gibi dilleri bir karış dışarı fırlayarak dolaşırlar. Aklını başına derleyip bu pis ruh haletini tahlil etmek istersin. İnsan ruhunun çözülmez düğümleri bir muamma gibi önüne serilir.
Sayfa 16Kitabı okudu
“ Diktatörlüğe karşı çıkan biri, iç savaşı çözüm olarak kabul etmeli; iç savaşı göze alamayan biri ise karşı çıkmayı bırakıp diktatörlüğe boyun eğmeli. “
Sayfa 203Kitabı okudu
Clay uzanıp, onu bileğinden yakalayarak kendine doğru çekti. "Yapma!"
"Üzerimi değiştirmeyeyim mi?"
Clay başını salladı. "Benim gömleğimi giy."
"İçimde sütyen bile yok," diye cevap verdi Julia, bu fikrin ne kadar saçma olduğunu açıklamaya çalışarak.
"Biliyorum," dedi Clay sırıtarak.
"Demek benim 'özgür' halimi beğeniyorsun öyle mi?"
"Çok güzel göğüslerin var ve ben, benden sadece
iki adım ötede, üstelik yalnızca bir saat önce benim
üzerimde olan bir şeyle örtülü oluşunu bilerek kıv-
ranmak istiyorum," dedi parmaklarını gömleğin üze-
rinde gezdirip, dışarı fırlamış göğüslerine dokunma-
dan. Ve Julia'nın tüyleri diken diken oldu.
"Peki, alt tarafım ne olacak? Belimden altım çıplak vaziyette mi dolaşmamı istiyorsun?"
"Benim isteğim, senin o eteği tekrar üzerine geçirmen. Ama iç çamaşırı giymeden; sadece topuklu ayak-
kabıların, eteğin ve benim gömleğim," dedi yumuşak
bir ses tonuyla. Vereceği cevabı beklerken her zaman-
kinden daha karanlık bakan gözlerini Julia'ya dikti.
Sayfa 104
"Derin bir kuyuya düşmüş gibiydin. Öncelikle, düşmenin bedensel şoku, tüm bedeninde kemik kırılmaları, doku zedelenmeleri, iç kanamalar ve yarılmalar. Sonra, kuyunun dibinde olmak, dışarı çıkamayacağının bilincinde olmak. Buna yönelik tepki. Pişmanlık ve güçsüzlük. Bu korkunç derecede rutubetli, su birikintileriyle dolu, karanlık yere yönelik köklü nefret duygusu. Bu deliğe birlikte tıkıldığın onlarca herife duyduğun tiksinti. Mide bulandırıcı düşünceler. Heriflerin konuştukları dilin tınısına duyduğun tiksinti. Bir halt anlamıyorum bu dilden.
Buna karşın zaman zaman hissettiğin dayanışma duygusu. Dış dünyaya yönelik, içeride olmanın yarattığı bilinç. Dış dünyaya, yani bu adaya, adanın ait olduğu ülkeye yönelik tiksinti."
Ey gece! Ey serinlik getiren karanlık! Benim için bir iç bayramın belirtisisin sen, sen bir bunaltıdan kurtuluşsun. Ovaların yalnızlığında, bir başkentin taşlık labirentinde, yıldızların ışıldayışı, fenerlerin parlayıverişi, sen tanrıça Özgürlük’ün şenlik fişeğisin!
Çocukken okumak üzerine
Çocukken okumak neye benzer? Böyle bir okumanın, geri dönebileceğimiz -doludizgin, . aç, sürükleyici- bir yönü var mı? Çocukluğumda okurken anlamak için yanar tutuşurdum. Çocukken nasıl okuduğumuza dair yetişkin zihnimizde canlanan anılar genellikle nostaljinin etkisiyle silikleşir ama benim çocukken kitaplara duyduğum gereksinim güçlü ve önüne geçilmezdi, köstek olunduğunda tepemin tası atardı. Ailemiz kalabalıktı ve okumak, üç kardeşle yaşamanın getirdiği hafif tertip tımarhaneyi andıran şamatacı panoptikon ortamında bir mahremiyet alanı yaratı yordu: Arabayla ailece yaptığımız yolculuklar aslında nerede olduğumu hiç kimsenin bilmediği yegane zamandı. Hobbitlerle birlikte karanlık dehlizlerde sürünür, üstüme doğru gelen trenin önünde dururken iç eteğimden yırttığım kırmızı bayrağı sallardım.
Sayfa 13 - Domingo
