Kitap, 70 / 80'li yılları yaşayan biriyseniz; unuttuğunuz, zamanımızda hayatımızdan çıkıp gitmiş ya da zayıflamış bir çok iyi / kötü olay ve olguyu, hatıralarınızı canlandıran bir kitap.
Kitabı okurken ne güzel / ne zor günlerdi cümlelerini bolca kuruyorsunuz.
Bu kuşağı yaşayan biri değilseniz; büyüklerinizin çocukluk ve gençlik dönemleri hakkında -bizim zamanımızda hitaplarını dinlemeden- kısmen de olsa bilgi sahibi olabilirsiniz.
Kitabı okurken -aşağıda belirteceğim- yazarın dili ve üslubu beni kitaptan kopardı. Neden insanlar bu kadar "ötekileştirici" ?
Kitabı okumak isteyenler bu sevimsiz dili göze almalı !
Yazarın olay ve olguları anlatırken, inançlı insanlardan bahsederken sık sık kullandığı "TUTUCU" ifadesini yadırgadım. Zaten kitabın genelinde "Dini Motifleri" anlatırken kullandığı dilin biraz alaycı, biraz küçümser olduğunu hissediyorsunuz.
Yine Kurban Bayramından bahsederken ( ki uygulamadaki cahillik ve yanlışları eleştirmek farklıdır ) "VAHŞİ EYLEM" ifadesini kullanmasını "HADDİNİ AŞMAK"olarak adlandırıyorum.
Hiç kimsenin -kimliği ne olursa olsun- hiç bir dini, inancı, mezhebi, kimliği "ÖTEKİ GÖRMEYE" hakkı yok. Hiç kimse sizin gibi düşünmek, inanmak, yaşamak zorunda değil.
Neden bazı insanlar demokrasi ve özgürlüğün sadece kendileri için var olduğunu düşünüyor ?!
İyi okumalar
Oruç Aruoba
1906’da Dublin’de doğuyor 
Samuel Beckett . 1928-1930 yılları arasında İngilizce okutmanlığı yapıyor ve eserlerini İngilizce yazmaya başlıyor. Ardından aynı kolejde Fransızca okutmanlığı yapmaya devam ediyor. 1945’ten sonra eserlerini Fransızca yazmaya
