Kapı olmak hiç de sevimli değil,” diyordu içimizdeki çamların en yaşlısı, “Bir kere, kapı olunca kilit takarlar bize. İnsanoğlunun böyle acayip huyları vardır. Evet, gözümümüzün yaşına bile bakmadan kilit takarlar. Kilit ne demektir bilir misiniz?”
“Ne demektir?”
“Ben size söyleyeyim, kilit, insanın utancı demektir her şeyden önce… İnsanoğlunun
Gece kuşları....
Küskündü kırgındı gece kuşları
Kolu kanadı kırıktı, yorgundu gece kuşları
Karanlıkta seçemiyordu
Gökyüzü yağmur kar uçamıyordu
Yumuşacık bir dokunuş aradı bulamadı
Bir yudum sevgi istedi günlerce hiç uyumadı
Konduğu dalda duramadı
Hiçbir yerlere sığamadı
Küskündü kırgındı gece kuşları
Kolu kanadı kırıktı, yorgundu gece kuşları...
Hanife Çıta - OCAK
"Unutma ruhum, kış bitiyor,
Kar'ı dinmiyor yalnızlığın.. "
yaşmaya deyerese ölüm guzel
Yokluğun buz gibi soğuk
Uzaklardan bir ses olmanı isterdim, bir selam, bir nefes... 'Üşüme' diye seslenmeni isterdim... Bir el olmanı isterdim, bir kol... 'Özledim' deyip sarılmanı... En karanlık yerinde düşlerimin çıkıp gelmeni isterdim kınalı bir bahar gibi, umut ışığı olmanı isterdim hayatıma... Gelseydin ve yaslasaydım başımı omuzuna,
Sayfa 457 - özlem ve ölüm
"Sen dostumdun benim gülünce güneşler açan
Bulutlara rüzgara asarım suretini her akşam
Her akşam bir mektup yazarım dağlar kadar
Meşeler göğermiş diyorsun, varsın göğersin
Anlamını yitiren bir şeyler mi var şimdilerde
Yazdığım şiirlere yabancıyım, sokaklara yabancıyım
Taşı delemiyor bir çığlık ve apansız
Su oluyorum ipince, kendime sızıyorum
Dünya yetmiyor bazen, bırakıp gidebilir miyim?
Kuşları ürkütülmüş bir dal gibiydin, öylesine mahzun!
Kimilerinin bakışlarına yine karlar yağmış
Saçları dumanlı bir geçit sanki, dudakları lal..
Unutalım mı şimdi..
Sabahlara kadar okuduğumuz o kitapları
Sabahlara kadar düşüncelerimizde yaşattığımız hayallerimizi
Kar aydınlığında yürüdüğümüz o yolları
Bulutlara, rüzgara asarım suretini her akşam
Her akşam mektup yazarım dağlar kadar
Meşeler göğermiş diyorsun varsın göversin
Unutmadım bırakıp giderken söylediğin sözleri
Kayıp bir adresten geliyor sesin şimdi, üşüyorsun
Unutma dostumsun sen, neredeysen orada ölmek isterim!"
Açlık..
Yem kıtlığı, yolların buzlanması, kar yağışı, bozkırlardaki, ormanlardaki kuraklık, su baskınları ve veba koyun ve at sürülerini yok eder, kurtları, ötücü kuşları, tilkileri, yabani anları, develeri, tatlı su levreklerini, engerek yılanlarını öldürür. İnsanlar doğal felaketler sırasında çektiği acılar açısından hayvanlarla eşit duruma gelir.
Devlet kendi iradesine dayanarak yaşamı zorla ve yapay bir şekilde daraltabilir, setlerle sıkıştırabilir, o zaman da açlığın korkunç gücü, dar kıyılar arasındaki su gibi insanı, kabileyi, halkı sarsar, bozar, paramparça eder, ortadan kaldırır.
Açlık, vücut hücrelerinden proteinleri ve yağları molekül molekül koparır, açlık kemikleri eritir, çocukların raşitik bacaklarını çarpıtır, kanı sulandırır, başı döndürür, kasları kurutur, sinir dokusunu yer; açlık ruhu ezer, sevinci, inancı uzaklaştınr, düşünme gücünü yok eder, boyun eğme, alçalma, kabalık, umutsuzluk ve aldırmazlık duygulan yaratır.
Bazen insanın içindeki insanca olan şeyler tamamen ölür ve aç bir yaratık, öldürebilecek, ölüleri yiyebilecek, yamyamlık edebilecek hale gelir.
Sayfa 764 - Can Yayınları 6. BaskıKitabı okudu
kuşlar şaşmaz bilirdim ben
baharın gelişini
ve bahara yormuştu onlar
dünkü mart güneşini
kuşları da yalancı etti bu kar
Sayfa 108
...her pencere bir yanıyla içeri bakıyorsa, bir yanıyla da dışarıya bakar. Hiçbir şey görmese bile, en azından, gökyüzünü görür...
Kuşları, bulutları, ufukları, yıldızları, yağmurları ya da kar taneciklerini görür...
Sayfa 74
Resim gözümde canlandı, huzur dolu muhteşem
Servi ile gürgen arası uzanıp giden çamlar, durgun göle yansıyan akşamın kızıl ışıkları, arkalarında gümüş bir iz bırakarak süzülen kuğu kuşları. Ufukta pembe tüller ile uçuşan bulut kümeleri. Doruklarında kar parıltıları ile dikilen yalçın dağlar. Göllerde Haşim'in şiirlerini terennüm eden kamışlar.
Kamışların arasından ormanın kuytularına saklanmış kırmızı kiremitli, beyaz badanalı küçük eve doğru kıvrıla kıvrıla giden ıssız yol. Evin bacasından mutlu kıvrımlarla yükselen duman. Akşamın alacasında yuvalarına dönen kuşlar.
Sayfa 67 - Dergâh YayınlarıKitabı okudu
.
Hani birbirini kovalayan dalgalar
Sonunda güm-güm kayalara çarparlar
Ve siz, ansızın bir ürperti geçirirsiniz ya
Sevgili hazırlanmış öteki sahilde bekler
Bir romansa dönüşürken elinizdeki çiçekler
Dalgınlığınızdan son vapuru da kaçırırsınız ya
Ritimsiz basarken ayaklarınız
Çok baharatlı bir şeyler mırıldanır dudaklarınız
Aklınızdan çok şeyler geçirirsiniz ya
Gözlerinizin kanatlarıyla okşarken
Bir top patlar gibi tünelden çıkar bir tren
Hani çevrenizden bütün kuşları uçurursunuz ya,
İşte öyle yakalandım en eski rüzgârıma
Artık kar-buz dayanır mı benim nârıma,
Artık bağlarım tutabilir mi burada beni?
...
Sayfa 46Kitabı okudu
Abartmadan
...
Hüzün,seni seviyorum
Bir özge iklimsin rüzgâr ve ateşten
Beklemek,seni seviyorum
Hasret kuşları uçuruyorsun kalbimin kulesinde
...
Sayfa 431Kitabı okudu
“Senin şarkıların, ıssız kar ülkesinin kuşları gibi, nisanın sıcaklığına karşı kalbimde yuvalarını kurmak için kanatlanıyorlar.”:::!!!
Sayfa 41Kitabı okudu
“Kapı olmak hiç de sevimli değil,” diyordu içimizdeki çamların en yaşlısı, “Bir kere, kapı olunca kilit takarlar bize. İnsanoğlunun böyle acayip huyları vardır. Evet, gözümümüzün yaşına bile bakmadan kilit takarlar. Kilit ne demektir bilir misiniz?”
“Ne demektir?”
“Ben size söyleyeyim, kilit, insanın utancı demektir her şeyden önce… İnsanoğlunun
Şimdi dağları aralasan bu akşamüstleri ben çıkarım.
Kuşları kovalasan, yürüsen yolları göçebe yanım.
Geceleri kanatsan alnımda yağmur, saçlarım kar türküsü, çıkarım!
(Ben bu çiçeği bölsem, koklasam sen çıkar mısın?)
