Yüz yıl önceki edebi zenginliğimiz..
Şiire ayrılan akşamlarda, örneğin Yahya Kemal gibi tanınmış şairler yüksek sesle şiir okur, arada bir Victor Hugo’dan dizeler söylenirdi. Gazi, kendi de on dokuzuncu yüzyıl Türk şairlerinden kalan şiirleri okuyarak bu resitallere
katılırdı. Gazi, şairlere karşı içtenlikle saygı duyardı. Öyle ki, bir gün, genç şairlerden Nâzım Hikmet’in, kendisinden bir şiirini okuması istenince,
“Ben kabare şarkıcısı değilim, ” diye izin istemeden masadan kalkması bile bu saygıyı zedelemedi. Gazi kızmadı, sadece üzüldü. Çünkü, gerçekten, bu gençle şiir sanatı üzerine konuşmak istemişti.
Hoşgeldin
Ayların sultânı Ramazan ufukta göründü, birazdan her birimizin kapısını çalacak. Onu evimize ve öz-evimiz olan kalbimize buyur edip etmemek, onu güzel bir misafir gibi ağırlama yahut kapıda koyma imtihanı üzerimizde.
Şu geride bıraktığımız 4 ay, belki de yüzyıldır ilk defa tüm insanlığın bu derece aciz hissettiği bir dönem oldu. Sağlığımız, zenginliğimiz, övündüğümüz meslek ve makamlarımızın bahşedilen, izin verilen nimetler değil de kendi ellerimizle meydana getirdiğimiz şeyler olduğu zannına dalmıştık belki. Ayetin dediği gibi: "Gerçek şu ki, insan ne zaman kendisini yeterli görse (kimseye muhtaç olmadığını zannetse) fütursuzca azar (kendini tanrılaştırır)." Kendine zorla boyun eğdirmeye kudreti olan ancak bizlere seçim hakkı tanıyan Allah, adını ve sıfatlarını unutayazan, dünya işlerinde adını anmaktan imtina eden insanlığa gözün görmediği bir mikrobun adını zikrettiriyor aylardır.
Bir hastamın ilk duyduğumdan beri zihnimden çıkmayan ve her anımsadığımda tüylerimi diken diken eden, trajedi ustası Shakespeare'e kalemini kırdıracak şu satırlarına buyurun: "Oysa ben... Nuh dedim. Peygamberdir dedim. Tufandan önce yola geldim. Gemiye alınacağımı sanmıştım."
...
Bugün dahi Nuh'un gemisinin kapıları her gelene açıktır, soru şu ki yağmur başladığında gemiye yetişebilecek bir mesafede mi yaşıyoruz? Rahmetin eteklerinden ayrılmama ve hayırla bayrama erişme duasıyla...
"Finlandiyalılar, " Asıl zenginliğimiz okullar." der. "Sizin Urallar'daki madenleriniz gibi , Sibirya'daki altın cevherleriniz gibi cevherlerimiz yok. Doğa, armağanlardan bize ihsan etmemiş. Bunları kendi enerjimizle telafi etmemiz gerekiyor. Vatandaşlarımızdan ellerinden gelen her şeyi yapmalarını talep etmemiz gerek. Fabrikalarda İngiliz çeliğine nasıl su veriyorlarsa, biz de gençliğimizi okullarda işliyoruz. Bataklıklar arasındaki kayalarımızın üzerindeki okullar sayesinde Rusya'nın geri kalan nüfusunun henüz yakınına bile erişemediği nispeten refah içindeki bir yaşam kurduk. Okullarımızı elimizden alırsanız mahvoluruz. Mayasız hamur gibi söneriz."
Hayattaki en büyük zenginliğimiz kendimiz. Eğer sabah uyandığımızda yataktan kalkabiliyor ve kendi işlerimizi kendimiz yapabiliyorsak başka zenginliğe ihtiyacımız yok.. Elden ayaktan düşmediğimiz , sevgi dolu ,umut dolu ,sağlıklı ve acı haberler duymayacağımız bir gün olsun.
Günaydın 1k...
Son günlerde yorgunluğun ve yenilginin sınırlarını zorluyorum. İmza gününe çıktım geçen gün, hiç satmayan kitaplar yazıp, hiç ezberlenmeyen şiirler yazıyorum. Gene de ismini bilmediğim insanların sadece sigarasını yakıp ta okuduğu biri olmak, bazı şeylerden iyidir. Kaybediyorum ve bundan pek şikayetçi olduğum söylenemez. Zaten kaybetmeyi anlatan birinin kazanması da ironi olurdu. Hayal ettiğim birçok şeye sahibim. Uğrunda çabaladığım hayata eriştim, şimdi sırtımı dönüp uyuyasım var, aslına bakılırsa bir şeyin başında ya da sonunda da değilim. Bir şeyin sonunda veya başında olmakta istemiyorum. Başlayan her şey biter, doğan her şey ölür. Kendi kovuğumda bir pikap, yarısı bir boş defter ve bir kalemle hayatımı sürebilirken neden birçok şeye sahip olduğumun bilincinde değilim. Büyükşehirlerin cazibesine ya da ayrılığın hırsına kapılmayın. Hatıralarınızda yaşamasını istediğiniz her şeyi sevin, eski sevgililerinizi buruşturup atmayın. Çünkü sizden geriye sadece “eskimiş” nesneler kalıyor. Hatıralar biriktirin, güzel anılar dışında ki bütün zenginlikler tükeniyor.En büyük zenginliğimiz şarkılar ve hala aklımızda kalabilmiş anılar...
Kendi Zenginliğimiz
Biz, sandığımızdan daha zenginizdir. Ama bizi her şeyi başkalarından almaya, dilenmeye alıştırıyorlar. Kendimizden çok başkalarından yararlanacak biçimde yetiştiriyorlar bizi. İnsan hiçbir şeyde gerek duyduğu kadarıyla yetinmiyor. ne şehvette, ne servette, ne devlette kollarını kucaklayamayacağı kadar açmaktan alabiliyor kendini, açgözlülüğü ılımlı olamıyor bir türlü.
Sayfa 291Kitabı okudu
Yamyamlar
Bu yamyamlardan üçü, bizim düşündüklerimizi öğrenmenin rahatlık ve mutluluklarını ne ölçüde kaçıracağını, yenilik hevesiyle kendi güzelim göklerini bırakıp bizimkilerin altına gelerek bizimle ilişki kurmanın başlarına neler getireceğini bilmeyerek Fransa'nın Rouen şehrine gelmişlerdi. Şimdi ölmüş olan Kral Charles da oradaydı o zamanlar. Kral uzun uzun konuştu onlarla. Yaşayışımız, zenginliğimiz, güzel bir kentimiz gösterildi. Sonra bizimkilerden biri ne düşündüklerini, en çok neyi beğendiklerini sordu. Üç şey söylediler; üçüncüsünü ne yazık ki hatırlamıyorum. İlk şaştıkları şey sakallı, güçlü kuvvetli, silahlı bir sürü adamın çocuk yaşındaki bir krala bekçilik, uşaklık ettikleri, niçin bunlardan birinin kral seçilmediği olmuş. İkincisi, kimilerinin neden bolluk, rahatlık içinde keyif sürüp de birçoğunun sefalet içinde yaşadıkları olmuş. Nasıl oluyor da demişler, bu yoksul insanlar böylesi bir haksızlığa katlanıyor, öteki insanların boğazlarına sarılmıyor, evlerini ateşe vermiyorlar!
Sayfa 264 - İskele Yayıncılık, 2011. Çev: Kerim ÇetinoğluKitabı okudu
kölelik işlendi önce damarlara…
Bu yamyamlardan üçü, bizim düşündüklerimizi öğrenmenin rahatlık ve mutluluklarını ne ölçüde kaçıracağını, yenilik hevesiyle kendi güzelim göklerini bırakıp bizimkilerin altına gelerek bizimle ilişki kurmanın başlarına neler getireceğini, bugün bir hayli ilerlemiş olduğunu sandığım yıkılışlarını bilmeyerek Fransa’nın Rouen şehrine gelmişlerdi; rahmetli kral Charles de oradaydı o zaman. Kral uzun uzun konuştu onlarla. Yaşayışımız, zenginliğimiz, güzel bir şehir örneğimiz gösterildi. Sonra bizimkilerden biri ne düşündüklerini, en çok neyi beğendiklerini sordu. Üç şey söylediler; üçüncüsünü ne yazık ki unutmuşum. En başta şaştıkları şey sakallı, güçlü kuvvetli, silahlı bir sürü adamın çocuk yaşındaki bir krala bekçilik, uşaklık ettikleri, niçin bunlardan birinin kral seçilmediği olmuş. İkincisi, kendi dillerinde bir tek bedenin eli kolu, parçaları birbirinin yarısı olarak anlatılan insanlardan kimilerinin neden bolluk, rahatlık içinde keyif sürüp de birçoklarının dilenciler gibi kapılarda, açlık ve perişanlık içinde yaşadıkları olmuş. Nasıl oluyor da demişler bu yoksul yarımlar böylesi bir haksızlığa katlanıyor, öteki yarımların boğazlarına sarılmıyor, evlerin ateşe vermiyorlar?
20. yüzyılımız başlangıçta akılcılıkla taçlanacak, aydın eğitimin geniş kitlelere yayılacak ve dinin en sonunda tüm batıl inançlardan arınarak kendi içinde bir aydınlanma yaşayacağı bir çağ olarak müjdelenmişti. Aydınlanmanın neredeyse tüm abartılı amaçları kısmen de olsa gerçekleştirildi: bazı insanlar için muazzam bir zenginliğimiz var; batıdaki çoğu insan için tiranlıktan uzak yaşamak ve bilimin sonsuza dek yaygınlaşması bir amaç. Peki ama neler oldu? Insan olarak kafalarımız artık daha karışık, ahlaki ideallerden yoksunuz, gelecekten korkuyoruz, işleri değiştirmek ya da içsel hayatımızı kurtarmak için ne yapmamız gerektiğine emin değiliz. “ dünyaya gelmiş geçmiş en bilgili insanlarız” diye yazar Archibald MacLeish: bilgi yağmuruna tutulmuş durumdayız fakat insan olarak bunları hissetme yetimiz kaybettik ya da kaybediyoruz… Artık beynimizle biliyoruz, gerçeklerle, soyut bilgiyle. Kör olan Glocester ‘a Kral Lear’ı şöyle bağırtan Shakespeare gibi değil… “Bu dünya böyle işte” ve Gloucester yanıt verir: “Hislerimle görüyorum.”
Sayfa 24 - OkuyanUsKitabı okuyor
Immanuel Kant, insanlara karşı ahlaklı davranış sergilemenin tek yolunun, onları kendi zenginliğimiz ve zaferlerimiz için bir "araç" olarak kullanmaktan değil, onlara yalnızca "kendileri oldukları için" değer vermekten geçtiğini anlatmıştır.
Sayfa 58Kitabı okudu
Haydi herkes kendi hikayesini yazsın !
Mesela ben , bir zamanlar küçüktüm ! Evet evet gerçekten küçüktüm ! Öyle ki ; " Ben daha büyümedim " " İçimde ki çocuğu daha öldürmedim " " Küçül de cebime gir " havalardında ki " kocamışlar gibi veya Bakmayın çınar gibi durduğuma , içimde hala gencecik bir fidan var