Bu kitabın türü mizah değil. Bu kitap sizi eğlendirmeyecek. Ağlatır mı, emin değilim. Ama beni ağlattı. Son bölümü bitirirken gözyaşlarım beni aşırı zorladı diyebilirim. Bu kitaba ağladım, ağladım çünkü onlar o kadar pisliğin içinde bile tertemizdiler. Ramazan'ın sandığı gibi değildi. Yalnız temiz olan Ali değildi. İkisi de... ikisi de pırıl pırıldılar.
Bu kitaba ağladım, ağladım çünkü onlar bunu hak etmediler. Hayatımızda milyonlarca şeye sinirleniyoruz, yokluğuna kızıyoruz, üzülüyoruz. Ve emin olun, bunlar Ali ile Ramazan'ın hayatında bir kere bile akıllarına gelmeyen şeyler. Ramazan bir kere bile düşünmedi giysileri, yiyecekleri, kısaca bizim günlük rutinlerimizi. Bunları kimseyi yargılamak için söylemiyorum.
Farklı bir gezegende yaşıyorlarmış gibi geliyor, oysa oysa hepsi burada, içimizdeler. Sanmayın ki, hepsi bitti geçmişte kaldı. Hâlâ yaşanıyor, aynıları, benzerleri... Ali ile Ramazan'lar hâlâ aramızdalar. Biz fark etmiyoruz, hepsi bu.
Bu kitap beni hiçbir kitabın ağlatamadığı kadar ağlattı, ağlattı çünkü onları kurtaramazdım. Ama biraz düşününce, onları olmasa da onlar gibileri kurtarabileceğimi, kurtarabileceğimizi fark ettim.
Bu kitabı gerçekleri görmek için, anlamak için okuyun. Bu kitabı aşkın cinsiyeti olmadığını anlamak için okuyun. Bu kitabı, eşcinselliğin hastalık olmadığını, yaşanmış ve aşkı yüzünden yaşamını yitirmiş iki insanın hayat hikayesi eşliğinde anlamak için okuyun.
Son olarak Perihan Mağden'e Ali ile Ramazan'ın hikayesini böylesine güzel anlattığı için teşekkürlerimi sunuyorum, başka bir yazar anlatsaydı bu kadar güzel olur muydu hiç sanmıyorum.
Hüseyin Nihal Atsız’ı, insanların onun hakkında eleştirilerini duyduğum için eserlerinden uzak dururdum. Ama bu eseri okuduktan sonra bu ön yargının tamamen boş olduğu kanısına vardım. Atsız gerçekten bu eseri çok güzel yazmış.Okurken hiç ama hiç sıkılmadım. Hatta biraz abartmış olmak istemem ama bir günde
