Hey gidi yalan dünya, sana neden bu kadar bağlanıyor, çadırımızın kazıklarını derinlere çakıyoruz ki? Neden düşünemiyoruz en derin çadır kazıklarının da bir gün yerlerinden söküleceklerini ve sahibinin alınıp götürüleceğini?
Sayfa 24
NEDEN Mİ KAYBEDİYORUZ?
Kaybediyoruz çünkü iyi niyetliyiz ve herkesi de öyle zannediyoruz. Biri yüzümüze güldüğünde hemen ona inanıyoruz.
Kaybediyoruz çünkü sevdiğimiz kadar sevileceğimizi düşünüyoruz ve karşımızdaki insanların sevgilerini hiç sorgulamıyoruz. Ne deseler hemen inanıyoruz...
Kaybediyoruz çünkü yarım satırlık insanlar için yarım asırlık hayaller kuruyoruz. Hayallerimiz yıkıldığında da altında kalıp eziliyoruz. Kaybediyoruz çünkü aklımızı dinlememiz gereken yerlerde kalbimizi dinliyoruz. Gitmemizi gerektiren onlarca sebep varken, yine kalmayı tercih ediyoruz.
Kaybediyoruz çünkü hiç kimseye yok diyemiyoruz. Herkesin yardımına koşuyoruz ama kendi dert ve problemlerimiz varken kimseden yardım isteyemiyoruz.
Kaybediyoruz çünkü mutlu etmeyi mutlu olmaktan daha çok seviyoruz, Sevdiğimiz insanları mutlu etmeye çalışmaktan,
kendi mutluluğumuzu hiç düşünemiyoruz.
Kaybediyoruz çünkü sevgimizin ayarı yok. Sevdiğimiz insanlara o kadar çok değer veriyoruz ki kendilerini vazgeçilmez zannedip bize ona göre davranmaya başlıyorlar,
“Kaybediyoruz çünkü iyi olmaktan vazgeçemiyoruz.”
“BİZ” Tanrı'dan, “BEN” ise şeytandan geliyordu*
Bu ay 
Oğuz Aktürk ''Alıntılarla Yaşıyorum'' okuma grubumuzda distopya ayımızdı. Kitaplarımız 
Cesur Yeni Dünya ve 
1984'tü fakat ben, nitelikli tartışmamıza Kara Dörtleme'nin hepsini okuyup katılmak istediğim için Biz kitabını da okudum. Tabii, siz de her zaman
İlk okuduğumda bu yazı beni çok etkiledi, sizlerle paylaşmak istedim. Birkaç gün tesiri altında kaldım. O günden beri uygun sohbet ortamlarında, acı bir hakikati ifade eden bu hatırayı insanlarla paylaşma ihtiyacı hissediyorum. Ta ki ömrümüze nispetle çok uzun süren gaflet uykusundan uyanmamıza vesile olsun!.. Ta ki, Rabbimizin bizlere ikram
Neden kendi hayatımızda istediğimiz gibi düşünemiyoruz yanlış bulduğumuz onca düşünce var ama biz hiçbirini arkamızı dönüp gidemiyoruz.
En çok da kendi kendimizin savaşı bitmiyor bizi de bu yoruyor.
Hayat çoğu zaman kostümlerimizi giyip kuklalaştığımız bir tiyatro. Kuklayız çünkü her saatimizi toplumsal güdünün istediklerine göre planlıyoruz. Farklı şeyler üzerine düşünmek şöyle dursun yaptığımız şey üzerine bile neden diye düşünemiyoruz. Güdülenmenin getirdiği düşünememe kolaylığının hazzı hapsediyor bizleri. Tiyatrodayız çünkü kendimizi tanımadan, olmak istediğimiz bir tasavvurun içinde yaşamak istiyoruz. Herkesin belirli sıfatları kostümleştirtiği bu tiyatronun kıyafetleri yırtık ve pırtık oysa; güçlü görünmek, güzel görünmek, karizma görünmek, biliyor görünmek. Hep görünmenin telaşesi, hiçbir zaman olmanın gayreti yok.
Hasan Gök
Hastalıklar artıyor, sevdiklerimiz hastalanıyor, bedenimiz çürüyor. Peki ama neden bir türlü alışkanlıklarımızı değiştirmeyi düşünemiyoruz?
Sakın bütün bu hastalıklara gıda zannederek her gün yiyip içtiğimiz 'şey'ler neden oluyor olmasın?
Sayfa 192Kitabı okudu
Ah Selilm’im. Bana anlatsan dinlerdim!
Seni tanımadan önce ağaçların çiçek açtığı ve yaprak döktüğü mevsimleri hep kaçırırdım derdi resim yapmayı sevdiğim halde denizin mavisini bilmezdim yaprağın yeşilinin her mevsimde değiştiğine dikkat etmemiştim seni tanıdıktan sonra o güne kadar tabiat resmi yapmayı sevmediğim halde bir ağaç bir yaprak küçük bir ot bile çizmiş olmadığım halde ve
İletişim YayınlarıKitabı okudu
Adam, oğlunu arabayla okula götürüyor bir gün. Yolda bir kaza oluyor ve talihsiz baba kazada can veriyor. Çocuksa ağır yaralanıyor. Ambulans geliyor hemen, çocuğu hastaneye kaldırıyorlar. Ameliyat masasında çocuğu gören cerrahın yüzü bembeyaz oluveriyor birden.
"Ben bu çocuğu ameliyat edemem çünkü o benim oğlum" diyor.
Garip değil mi?
Seminerlerimde de hikâyeyi buraya kadar anlatırım ve katılımcılara "Sizce cerrah neden böyle söyledi?" diye
sorarım.
Elbette herkesten farklı cevaplar gelir. Kimi oğlanın evlatlık olduğunu söyler, kimi ikiz olduğunu düşünür. Başka hikâyeler üretenler de yok değil tabii.
Merak ettim şimdi...
Acaba sen ne düşündün?
Hikâyede aradığımız cevabın ne olduğunu ben söyleyeyim o halde.
Çocuğu ameliyat edemem diyen cerrah doğru söylüyor aslında. Çünkü o ameliyat masasında yatan çocuğun annesi...
Sence neden çoğumuz bunu düşünemiyoruz dersin?
Çünkü bilinçaltımıza cerrahların erkek olduğu kodu yerleşmiş. Ameliyatı yapacak olan cerrahın, aslında çocuğun annesi olabileceği ihtimali hiç gelmiyor aklımıza ya da belki türlü çeşitli ihtimallerden sonra düşünebiliyoruz bunu ancak.
Sayfa 100Kitabı okudu
