Virginia Woolf'un intihar etmeden önce eşine yazdığı mektup.
"Sevgilim, yine delirmek üzere olduğumdan eminim. Geçireceğimiz başka bir korkunç zamanın daha üstesinden gelebileceğimizi sanmıyorum. Sesler duymaya başladım ve zihnimi toparlayamıyorum. Bu yüzden de yapmam gerekenin en iyisini yapmaya çalışıyorum. Bana verebileceğin en büyük mutluluğu bahşettin. Sen her açıdan benim için herkesten daha değerliydin. Bu hastalık musallat olana kadar, bizim gibi mutlu başka iki insan olabileceğine hiç inanmıyordum. Bu hastalığa karşı artık daha fazla mücadele edemem, senin hayatını mahvettiğimi ve bensiz daha iyi çalışabileceğini biliyorum. Ve bunu yapacağından da eminim. Görüyorsun ya, bu mektubu bile düzgün yazamıyorum. Okuyamıyorum. Sana hayatımın tüm mutluluklarını borçlu olduğumu söylemek istiyorum. Bana karşı her zaman kesinlikle sabırlı ve inanılmaz derecede iyiydin. Bunu sana söylemek istedim, herkesin bilmesine rağmen. Şayet beni bu durumdan kurtarabilecek biri olsaydı, bu kesinlikle sen olurdun. Senin iyi yürekliliğinden başka içimdeki her şeyi kaybettim. Hayatını daha fazla mahvedemem. Bizim bir zamanlar olduğumuz gibi, başka iki kişinin hiçbir zaman mutlu olabileceğini sanmıyorum. V."
Sayfa 12 - Nora KitapKitabı okudu
~ Günün birinde bir canavara dönüşsem ve tek tek hepsini öldürsem , sürünün hepsini boğazladıktan sonra ancak işin farkına varırlardı. Çünkü bana inanıyorlar ve artık kendi içgüdülerine güvenmiyorlar. Bu böyle , çünkü onları otlağa ben götürüyorum. / 22
~ Bir düşü gerçekleştirme olasılığı yaşamı ilginçleştiriyor. / 27
~ ... Her zaman aynı
Can YayınlarıKitabı okudu
Aşk Risalesi
Dirilmek yeniden
Yerin uyanması gibi kımıldaması gibi toprağın
Bulutları yarması gibi gün ışığının
Yağmurun ansızın boşanması
Binlerce kuşun bir anda parlaması havalanması
Erimesi gibi karların ve buzulların
Patlaması gibi dal uçlarında tomurcukların
Dirilmek yeniden
Yüzyıl süren bir berzahtan geçmişiz gibi
Kandan kinden
Sayfa 101 - İz YayıncılıkKitabı okudu
Yaşamöyküsel bir şey yazmaya kalkıştığımızda, fotoğrafları yardıma çağırırız. Albümümüzde olanlarla, belleğimizde kalan fotoğraflar... Elbette her zaman için ikincisi çok daha zengindir ilkinden. Hayatımızın yazıya almak istediğimiz bölümleri, ya da hayatımızdan yazıya sızanlar, her seferinde bu fotoğraflan yardıma çağırırlar. Albümlerimizdeki o fotoğraflar, geçmişi diriltmekte kullanılan birer büyü nesnesi gibi zamanı yeniden yaratmak için elverişli araçlardır. Bir tomar fotoğraf, bize bütün bir maziyi tazeler.
Oysa, belleğimizde dirilen kimi fotoğraflarda ben dediğimiz kişi, şimdi ne kadar uzaktır bizden. O, hangi ben'imizdir? Çoğu kez, bizimle artık pek az ilişkisi kalmış birini "ben" diye anlatmak ne kadar gerçektir? Bizim için çoktan yabancı olmuş o kişi nin herhangi bir yazı kahramanından ne farkı kalmıştır, hayatına ait bazı ayrıntıları ve izleri çok daha iyi bilmemizden başka? Bir zamanlar olduğumuz o kişide kendimizi görmekte zorlandığımız anlara karşın, gene de neden her şey dün gibi canlı ve yakıcıdır? Sahiden geçmişi ve kendimizi yazmak mümkün müdür? Yalnızca yazının değil, zamanın uzaklığı da girmez mi aramıza? Bütün o hayattan artakalan birkaç izin, imgenin ve uçucu hayalin ardı sıra koşturup onlardan bir hayat hikayesi çıkarmak, bu anlamda "otobiyografik" bir şey yazmak, sahiden ne kadar mümkündür? Bilmiyorum. Eski soru. Eski sorunsal. Yine de her hayat her yazı kendini deniyor….
Babaanne Florida'ya gitmek istemiyordu. Doğu Tennessee' deki bazı akrabalarını ziyaret etmek istiyordu ve Bailey'nin fikrini değiştirebilmek için karşısına çıkan her fırsatı ganimet biliyordu. Bailey aynı çatı altında yaşadığı oğluydu, tek erkek evladı. Şimdi Journal gazetesinin turuncu spor sayfası üzerine eğilmiş, masada, sandalyesinin ucunda
Hepimiz bir vesileyle, belkı bir sokakta, yabancı yüzlerin arasından bize tanıdık gelen bir yüzü birdenbire seçmişizdir. Sık sık yanıldığımız ortaya çıkar; sözde tanıdık bize yaklaşır ya da biz ona doğru gideriz; karşımızdaki daha önce hiç görmediğimiz bir insandır. Hiç kimse bu yanılgı üzerinde çok durmaz. Yürüyüşündeki, saçındaki ya da başını
Sayfa 492 - undefinedKitabı okudu
Sanırım öyle (bu yazı her olumsuz düşüncenin sabahı gibi)
Her zaman ellerimden tutan birisi var. O birisi, her zaman somut anlamıyla insanlar değil. Hatta çoğu zaman insanlar değil. En çok kendim, kendimin ellerinden tutan. Sonra bir hayal, değişim isteği, arzu, hedef ve birçok ihtimalin gerçekleşme olasılığının bulunduğu yeni bir güne bunların verdiği heyecanla uyanabilmek. Bazen öyle zamanlar oluyor ki
Sayfa 24 - Aysu Altaş/Yeryüzünde bu yüzdenKitabı okudu
İki farklı bedende tek kalp tek yürek.
Seni çok özledim. Allah vere de bir kez daha görüşelim, bir kez daha birbirimizi dünya gözüyle görelim! Ah! O beraber olduğumuz zamanlar! Ah, o zamanlar! Nasıl su gibi geçti o günler! Şimdi bizim için bir dakika bin yıl...
Sayfa 25 - The Kitap
Ah Selilm’im. Bana anlatsan dinlerdim!
Seni tanımadan önce ağaçların çiçek açtığı ve yaprak döktüğü mevsimleri hep kaçırırdım derdi resim yapmayı sevdiğim halde denizin mavisini bilmezdim yaprağın yeşilinin her mevsimde değiştiğine dikkat etmemiştim seni tanıdıktan sonra o güne kadar tabiat resmi yapmayı sevmediğim halde bir ağaç bir yaprak küçük bir ot bile çizmiş olmadığım halde ve
İletişim YayınlarıKitabı okudu
O beraber olduğumuz zamanlar!.. Ah o zamanlar nasıl da su gibi geçti o günler. Şimdi bizim için bir dakika bin yıldır..
Eylembilim
Belki her şeyi yaşayarak göstermek istiyorum.
Yaşattığım hayal kırıklığı için herkesten özür dilerim.
Ne kadar anlamsız sıkıntılar cekerse, bir gün başarısı o kadar anlam kazanır.
Evet ben de bir zamanlar Murat'la beraber toplumu kurtarmak için az çalışmamıştım. Gençler, bir zamanlar Böyle işlerle uğraşıyorlardı;ben de gençtim.
... Hayır
İletişim YayınlarıKitabı okudu
Oldukça mutlu gözüken bir çocuk aslında açığa vurmayacağı ya da vuramayacağı korkunç şeylerden mustarip olabilir. Çocuklar, yalnızca anılarımız ya da tahminlerimiz aracılığıyla içine girebileceğimiz bize yabancı olan bir tür sualtı dünyasında yaşar. Başlıca ipucumuz bizim de bir zamanlar çocuk olduğumuz gerçeği; ancak çoğu insan kendi çocukluklarındaki ortamı neredeyse bütünüyle unutuyor gibi gözüküyor.
– Anna Andreyevna, madrabazın biri! O, seni de beni de bütün dünyayı da aldatır! Öteki bayanla sorunu daha iyi halledeceğini bildiğim için seni bekledim.
– O bayan da kim?
– Mme Andrakova. Ben her şeyi biliyorum. Onun sendeki mektuptan korktuğunu kendin söyledin…
Utanarak:
– Hangi mektup? Yalan söylüyorsun… Onu gördün mü, diye homurdandım.
–
