Öğretmenler Gününüz Kutlu Olsun.
Eski günlere gidiyorum. İlkokulda sınıfın en haylaz öğrencilerinden biriydim. Ama standart haylazlardan biri değildim. Sınıfın en çalışkanları ile takılırdım. Arkadaşlarımdan biri Ankara Tıp, diğeri Kuleli yi kazandı. Ama derste dinlemeden anlayanlardandım. Garip bi cümle oldu haklısınız. Ne dinlediğimi hatırlıyorum. Ne de evde çalıştığımı. Ama
Ben ana rahminden Rahmi (İlk öyküm)
Güneş bugün de doğmadı. Koyu karanlık bir yalnızlıkla başbaşayım. Kimbilir ne zamandır burdayım...
Peki burası neresi? Hiçbir fikrim yok. Tenimde hafif bir ıslaklık hissediyorum; yağmur çiseler de nemlenir ya elin, yüzün... Ama ıslandım da diyemezsin. Karanlık neyse de şu halatımsı şey beni çok ürkütüyor. O şeyle beni bir yere bağlamış
TÜRKİYE'DE HER BİR İLİN KENDİSİYLE ÖZDEŞLEŞMİŞ 81 UNSURU...
1. ADANA - Adana Kebabı Pamuk
2. ADIYAMAN - Nemrut Dağı
3. AFYONKARAHİSAR - Afyon Kaymağı
4. AĞRI - Ağrı Dağı
5. AKSARAY - Ihlara Vadisi
6. AMASYA – Elma
İlk öykü denemem :) Yorumlarınız değerlidir benim için
TURUNCU
Soğuk bir kış gecesiydi. Doğa; yeni yılı beklemiş gibi biriktirdiği en sert ve soğuk rüzgarını üzerimize fırlatıyor, dişlerimizin gıcırdamasına yetecek kadar donuk bir hava dağıtıyordu. Rüzgarın uğuldayışı boşlukta süzülüp aceleyle yüzümü yalayarak geçiyor ve sırasını sonraki hava akımına bırakıyordu. Oldum olası bu sert ve kuru havadan
116 syf.
8/10 puan verdi
Lütfen,sabırla sonuna kadar okuyun!
İstanbul'da yaşıyorum ben.
Sabırsızlığın,hoşgörüsüzlüğün,terbiyesizliğin,nezaketsizliğin ve anlayışsızlığın vücut bulduğu insanların en çok işgal ettiği,"Avrupa Kültür Başkenti"seçilen İstanbul'da.Uygulamaya İstanbul'dan katılanlar varsa,ne demek istediğimi gayet iyi anlayacaklar:
Metrodayım.Kendini bilmez bir kadın;tekme tokat,el kadar
“Kimseyle konuşmuyorum, kötü olduğumdan değil, canım istemiyor sadece. Neden bilmiyorum, kendime bile anlatamıyorum. Neden bilmiyorum, kendime bile ağzımı bıçak açmıyor. Eskisi gibi aynalara uzun uzun bakamıyorum. Kendi ayak sesime bile tahammülüm yok, kötü değilim iyi değilim. Sadece karnıma yumruklar indiren bu hissi hiçbir yere koyamıyorum. Bununla baş edemiyorum. Kimseye inanmıyorum, herkes kötü olduğundan değil içimden gelmiyor sadece. Samimi hissetmiyorum. Hevesim kırıldı ya, tokat gibi çarpıyor hep. Güçlü hissetmiyorum, güçsüz olduğumdan değil en zayıf yerimden vuruldu ya bir kere. Artık herkes biliyormuş ve beni ordan vururmuş gibi. Kızgın değilim. Herkesin devam etmesi gereken bir hayatı var kabul. Bir hırsım da yok, ben sadece koskoca bir sevginin hiç edilişine kırgınım. Devam da ediyorum aslında, aralarda takılıyorum sadece. Ben beni duraksatan bu hissi kaldırıp atamıyorum, buramda bir taş gibi duruyor öyle. Bir şeyler heyecanlandırmıyor artık, güzel olmadığından değil. O merdivenleri ikişer ikişer çıkıp tutuna tutuna indim bir kere, silemiyorum o anı sesim çıkmıyor artık, bağıramayacağımdan değil kendimi savunamayacağımdan da değil. Anlaşılmayacağıma öyle eminim ki olduğu gibi bırakıyorum. Hiçkimseyi ve hiçbir şeyi istemiyorum, başaramayacağımdan değil. Canım istemiyor sadece. Bir şeyleri kazanmak kaybediyormuşum hissi verdiğinden bir boşluk hissediyorum, dolduramadığımdan değil, taşırdığınızdan. Ben artık kendimi bile tanıyamaz hallere gelmek istemiyorum. Hiçbirinizi sevmek hiçbirinizden nefret etmek istemiyorum. Siz hepiniz haklısınız, ben yorgunum.”
