Kadim bir kitabın arasındaki sarı papatya..
Yalnız kendi öz çocuklarımı değil, yalnız Türk çocuklarını değil, Amerikan, Rus, Alman, Ermeni, Çin, Çingene bütün çocukları seviyorum.
Sayfa 184Kitabı okudu
Yok Başka İzahı
Küfür kokar elleri
Türkiyeli kâfirin
Domuz eser yelleri
Türkiyeli kâfirin
Zalime zalim demez
Mazluma eli ermez
Ciğeri para etmez
İnsan insandır.
Hani demişler ya "Birilerinin yaptığı hata kaderlerimizi mühürlermiş" ne kadar da doğru. Bir kürt terörist oluyor, bir türk cani oluyor, bir ermeni birini öldürüyor ve bunun lekesi o toplumun üzerine çöküyor. Biz insanlar çok meraklıyız yaşanan her olayda baksana orada öyle mi demeye. Bizim insanımız vardı: birinin derdi birinin acısı olurdu. Ne kadar olayları kısıtlamaya, çembere almaya devam edersek o kadar ağlarız. Birinin hatasını milliyetine, kökenine, ülkeye bağladığımız sürece 13, 15 yaş farketmiyor çocuklarımız çocukluklarını yaşayamayacak.
“Bu devlet” dedi, devlet derken içinden derin bir saygı geçti, “Türk’ü, Kürt’ü, Ermeni’si, Rum’u, Arnavutluk’u, Arap’ı, Yahudi’si daha bilmem kimiyle, yetmiş iki milletiyle asırlarca gül gibi geçinip gitti. Milleti bilirdi Osmanlı ama milliyetçiliği bilmezdi. Farklı milletler bir arada fakat birbirine dönüşmeden yaşardı onda. Benzeyecekleri değilse de bütünleşecekleri tek şey Osmanlı kimliğiydi. Kendileri olarak, dillerini, dinlerini ve kültürlerini muhafaza ederek Osmanlı olmuşlardı ama osmanlılık söz konusu olduğunda bu farklılıkların da bir anlamı kalmazdı. Bu devlet, Rum ile Ermeni arasında bir fark gözetmez, onları Türk’ten ayırmayı da aklına getirmezdi…
Devlete hizmet ettileri müddetçe kim olduklarının önemi yoktu, İslâm bile devlet kademelerinde yükselmek için gerekli şart değildi. Osmanlı toprakları üzerinde yaşayan liyakatli kullar olmak, menzile varmak için birlikte yola çıkanların gerekli tek azığıydı…
Ama ne zaman ki Rum’un Rumluğu, Ermeni’nin Ermeniliği, Yunan’ın Yunanlığı Osmanlı olmanın önüne geçti, o zaman bütün dengeler bozuldu.”
Sayfa 72 - Timaş yayınlarıKitabı okudu
Zalimler Çağında Yaşayan Bir Alçak
"İnsanları Türk, Kürt, Ermeni, Sırp, Yunan, Rum... Nasıl birbirinden ayırıyorsunuz? Takvaca üstün olanın en hayırlı olduğunu, Yaradan nezdinde Arap'ın Arnavut'a, Türk'ün Acem'e bir üstünlüğü olmadığını bilmiyor musunuz?"
1992 yılının 25 Şubat’ı 26 Şubat’a bağlayan o yakıcı gecesinde 106’sı kadın, 83’ü çocuk toplam 613 Azerbaycan Türkü Rus destekli Ermenilerin katliamıyla hayatlarını kaybetti.
Hamile kadınların dahi Ermeni askerlerden kaçamadığı ve vahşice öldürüldüğü o gece, bütün Kafkas diyarları inledi, Turan illeri ağladı, İslam toprağı kor gibi dağlandı. Katliamın üzerinden geçen 27 senede her yıl düzenlenen “katliamı lanet” mitingleri dışında kayda değer bir gelişme ne yazık ki yaşanmadı. 100 yıl öncesinin savaş şartlarında ölen Ermeniler için yas tutan Avrupa ülkeleri, gözleri önünde gerçekleşen Hocalı katliamı karşısında cılız birkaç ses dışında üç maymunu oynadı. Emperyalistler bir defa daha insanlık hanesine değil, din hanesine bakarak karar verdiler.
Türk ve Müslüman Azerbaycan halkı o gece hem yetim, hem öksüz kaldı. Giden canların acısını, vatan bildikleri toprakları terk etmek kat be kat artırdı. Fotoğraftaki küçük kızın gözlerini rehin alan korkuyu dindiremedik bugüne kadar. Ama ümit ediyoruz ki, başka çocukların gözleri hiç tanımasın o korkuyu ve Hocalı’da Azerbaycan bayrağı yeniden dalgalansın! Türk dünyasının her bir ferdi en az bu yavru kadar sabırsızlıkla beklemeli o anı.
Derin Tarih Dergisi
Demek ki bu ülkede zulüm, Türk, Ermeni, Kürt, Rum, Yahudi tanımıyordu. Devletler herkese karşı zalimdi.
Sayfa 154Kitabı okudu
