Halil Cibran'ın eserini ilk kez okudum ve eser o kadar hoşuma gitti ki yazarın diğer eserlerini de okuma isteği uyandırdı bende. Kitabın bu kadar hoşuma gitmesinin sebebi muhtemelen kendimden parçalar bulmamdı. Sadece benim değil okuyan herkesin kendinden bir şeyler bulacağı, kendinden bir şeyler bulmasa bile kendine birçok şey katacak türden bir kitap.
Kitabımız; halkın, bir deniz yolculuğuna çıkan kahramanımıza, gitmeden önce birçok konu hakkında sorular yöneltmesiyle başlar.Bu konular "Aşka, Evliliğe, Sevince, Kedere, Acıya, Çalışmaya, Kendini Bulmaya, Ölüme Dairdir..." Kısacası hayata dair. Kahramanımızın halkın sorduğu her bir soruya yanıtı altın değerindeki öğütlerden oluşmaktadır. Halk "Bize ...(Aşktan, Acıdan vb.) söz et." der ve Ermiş o konu hakkında derin, anlamlı fikirler sunar. Bu fikirleri sunarken de şiirsel bir dil kullanır. Düşünceyi düz bir şekilde aktarmaz okuyucuya tam aksine cümleler ahenkle dans eder zihninizde.
Kitap bir değil, iki değil birçok kez okunmalı. Verilen öğütler tam unutmaya yüz tutmuşken okunup tekrar hatırlanmalı. Kahramanımızın kitabın sonunda veda ederken "Kısaydı aranızdaki günlerim, söylediğim sözler daha da kısaydı. Fakat sesim kulaklarınızda zayıflayacak, sevgim belleğinizde kaybolacak olursa, o zaman geri geleceğim." dediği gibi, ne zaman unutup kendimi bulma arayışına girersem açıp tekrardan bu kitabı okuyacağım. 
Ermiş
