Yunus buğday istemek için kapısına gittiği dergahta "buğday yerine sana nefes verelim" diyen Hacı Bektaş'ın teklifini kabul etmediğinde, nefes yerine yemeği tercih ettiğinde henüz bilmiyordu asıl açlık çektiği şeyin ne olduğunu. Hamdı, çiğdi, olmamıştı daha. Onun gönlünü belki de perdesiz görebilen Tapduk Emre'nin kapısına varmasıyla başladı asıl yolculuğu. Ne kadar bilirse bilsin aklının ona yetmeyeceğini anladığında ve yolun bundan sonrasını (tüm bildiklerini unutması pahasına) aşkla yürümesi gerektiği hissi düştüğünde gönlüne, dünya elbiselerinden sıyrılıp yola koyuldu yalınayak. Tam 40 yıl aynı yolu gide gele gide gele odun taşıdı dergaha. Onu pişiren asıl şey bu oldu. Yolda olmak, yolcu olmak, yol olmak... Insan bir ömür aynı yolu bıkmadan usanmadan yürüse eninde sonunda yolun kendisi olur çıkar. Yunus da aradığı cevheri kendi içinde bulanlardan, aşk kapısına varanlardan, aşk odu ile yananlardan, aşkın kendisi olanlardan...
Ne mutlu ki dünya üzerinden gelmiş geçmiş bu aşk yolcusunun izlerini takip eden, öze-bire ulaşmak uğruna kendini ve dâhi dünyayı terkeden, ilahi nurun kalplerine dokunduğu canlar var hâlâ. Ve onlara ne güzel kılavuzdur Yunus.
Işık ve aşkla...
