Bu kitapla ilişkimiz biraz inişli çıkışlı oldu ;) Bir buçuk ay gibi uzunca bir sürede tamamladım kitabı . Başta kızdım gibi biraz , yarım bırakmak istedim ama ortasına geldiğimde hayatımdaki köklü bir değişiklik ile severek okumaya devam ettim .
Kitap genel olarak aile travmalarının nesiller boyu aktarımına odaklanıyor . Bunu fark edebilmenin önemini ve bu döngüden çıkmanın yollarını anlatıyor . Bizim kültürümüzde büyük bir günah işlendiğinde , kendinden çıkmasa evladından , torunundan çıkar derler . Bu inanışın bilimsel bir karşılığının olması beni çok şaşırttı. Zaten öteden beri bu inanç korkutur hep beni . Dedem kötüyse benim günahım ne mesela , büyük büyük teyzemin travması beni neden kısıtlasın iş hayatında ? Ama işte bağlandığımız bir nokta var atalarımız Ile .
Adil gelmiyor kulağa pek , en başta kızdığım nokta da buydu . Oldukça kısıtlayıcı ve kolaya kaçma gibi gelmişti . Beni , yaşamımı , hislerimi tüm bu aile travmaları , davranış paternleri tanımlayamaz , tanımlamamalı demiştim . Fakat ilerledikçe durumun aslında daha derin olduğu anlaşılıyor .
Temelde bir çok yaklaşımda mantık aynı aslında . Varsa bir şey , farket , kabul et , yüzleş , sevgi ile iyileştir .
Özetle okunmaya değer bir kitap olarak kitaplığımda yerini almış olsa da ; ben hala annemin babamın dedemin ninemin büyük büyük halamın travmalarını kendilerine iade ediyor , yaşamıma travmasız diyeceğim ama mümkün değil biliyorum , atlatılmış ve kendime ait travmalarımla devam etmeyi tercih ediyorum.
Okuyunuz efendim
Attila İlhan Sisler Bulvarı'nda. Hepimizde var o biraz yola çıkma isteği, kimimiz olduğumuz yerden kaçmak istiyor, kimimiz anlamını kaybettiği hayatı yeniden bulmak. Sahi, sizinki neden?
Hayatın anlamı nedir?
Yaşıyor mu yoksa sadece nefes mi alıyoruz?
Sanki hep bir şeyler eksik gibi ama
