Karabiber li Pilav
Taziyeevinde, elinde pilav tabağıyla “Pardon, karabiber var mı acaba?” diye soran birisini anlatmışlardı. Garipsemiş ve şaşırmıştım. Sonra bununla ilgili bir twit attım. Meğer nasıl kanayan bir yaraya parmak basmışım. Kan revan içinde kaldım. Ne yorumlar, ne hikâyeler...
Annesinin vefat ettiği gün mutfakta saatlerce Türk kahvesi pişirenler…
Her bir olay zincirin bir halkasıydı, onu bu ana kadar getirmişti. Böyle olayların olmasının olasılığı neydi acaba? Binde bir? Milyonda bir? Milyarda bir? Böyle bir şey asla hesaplanamazdı. İşte hayatın en güzel tarafı da buydu; her şey olabilirdi, her ne kadar olasılıksız olursa olsun olabilirdi, olasılık dışı olan bir olay mutlaka olurdu.
Sayfa 221Kitabı okudu
Tarlayı sahiplendirmeye uğraşmak zor. Aslını ararsan, bütün bu işlere hiç lüzum yok.
Dünyada toprağa sınırları, işaretleri koyan biziz. Bu çizgilerin içindeki yerler, bir zaman benim, bir zaman senin. Bir zaman beyin, bir zaman manastırın. Haydi bir zaman da devletin olsun. Ama o çizgilerin altında toprak her zaman bütün kalır. İşte o bütün olay şey var ya? O, ne bizim, ne çarın, ne de devletindir. O, Allahın malıdır. Işaretler bizimse de, mal sahibi başkadır
Allahın bu malı üstünde biz, insanlar yaratılalı beri çekişir dururuz...
Sayfa 266 - Remzi Kitabevi 4.Baskı 1971 İstanbulKitabı okudu
-Jerome_David_Salinger608.jpg){kind=small}
Roman; 
Jane Austen (1775-1817 / İngiliz romancı); Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları Hasan Âli Yücel Klasikler dizisinden; Üçüncü baskı Ağustos 2008; 424 Sayfa; Çeviren Hamdi Koç (3)(05.11.2017)
Devrettim geçen hafta İngiliz Romancı Jane Austen'ın bu 'iki yüz yıllık' romanını. Okudum ve muradıma erdim; tonlarca yük kalkmış gibi oldu
Ama biri de çıkar şöyle der: "Felsefe benim ne işime yarayacak, değil mi ki kader var? Tanrı her şeyi yönetiyorsa ve her şey rastlantının elindeyse, neye yarar felsefe? Ne de olsa, hem kesin olan alınyazıları değişemiyor hem de bilinmeyene karşı hiçbir şey yapılamıyor! Öte yandan, Tanrı benim düşünceme yerleşmiştir; ne yapacağıma o karar veriyor ya da kader kendi kararıma uygun hiçbir şey yapmama izin vermiyor!" Bunlardan herhangi birisi, Lucilius, ya da hepsi böyle olsa bile yine de felsefe yapması gerekir insanın. Diyelim ki kader bizi koparılmaz bağlarla bağladı veya evrenin hakemi olan Tanrı her şeyi düzenledi ya da rastlantı insanların işlerini altüst edip atıverdi; o zaman da yine felsefenin bizi koruması gerekir. Felsefe, Tanrı'ya seve seve, kadere başı dik uymamızı öğütleyecek bize. Tanrı'yı nasıl izlemeli, rastlantıya nasıl katlanmalı, işte bunları öğretecek bize. Ama şimdi, bu türden bir tartışma açmanın sırası değil burada. Eğer Tanrı egemense ya da alnımıza yazılmış bir sürü olay bizi sımsıkı bağlamışsa veya beklenmeyen oldu bittiler yönetiyorsa dünyayı, neyi değiştirmeye hakkımız kalır ki? Ben şimdi sözü yine seni uyarmaya, yüreklendirmeye getiriyorum: "Ruhunun atılımlarını gevşetme, söndürme sakın!" diye yüreklendiriyorum seni. Ruhunun bu atılımını bir davranış haline koyman için devam ettir çabanı, onu bir kalıba dök.
Sayfa 77 - jaguar kitap, çev. türkân uzel, birinci baskı, mart 2018, istanbul
