Allah arasındaki muhabbetin mahiyetini hakkıyla konuşamıyoruz. Açık ve net söylemek gerekir; Muhabbeti gönülden bedene indirgeyenler, bir beden ilişkisi haline getirenler muhabbetten anlamayanlardır. Tekrar edelim ki, muhabbet, iki beden arasındaki değil, iki gönül arasındaki münasebettir Herkes, her mahluk bir gönül taşır; eşya nebat ve Hayvanatın da gönlü vardır. Ama ben ruhumdan ruh üfledim sırrının mazharı olduğu için gönüllerin büyüğü insanda vardır. 
Sayfa 109Kitabı okudu
10 Mart 2018
“…Bırak bu kitap çarpsın okuyanını. Sarsılsın ve kendilerine uzun zaman gelemesinler. Okuyanlar, “Dayanamıyorum okumaya, şüpheci biri oldum çıktım, bu nasıl iş anlamadım!” diyor. Her yerlerine şüphe bulaşsın bırak! Uykuları kaçsın, rahatsız olsun, yaşantılarından keyif alamasınlar bir süre…” diyor. “Kardeşini Doğurmak” kitabının
Türk Edebiyatının Gamlı, Lirik ve Nostaljik Prensesi: 
Tezer Özlü
(10 Eylül 1942 – 18 Şubat 1986, Yaş: 43)
Tezer Özlü’nün aile hayatını, çocukluğunu, yaptığı üç evliliği, intihara olan eğilimini, manik-depresif tanısı ve hangi yabancı yazarlardan ilham aldığını, neden sürekli intihara öykündüğü bilinmeden yapılan bir ‘’Tezer Özlü Okuması’’, tam olarak
Bu roman 
Peyami Safa'nın en önemli eseri olarak anılır. Tam ustalık döneminde kaleme aldığı Yalnızız, psikolojiye dair büyük buhranları, debdebeleri, ikilemler de ele alır. Daha önceki eserlerinde Doğu-Batı çatışması yer alırken, Yalnızız'da artık tam bir ruh-beden ilişkisi ön plandadır. Psikolojik tahliller bu romanda en üst seviyeye çıkmış. İnsanın bunalımları, ikilemleri, yalanları, yanlışları, doğruları, ihtirasları, yalnızlığı tüm gerçekliğiyle yansıtılmış. Romandaki Samim de biraz Peyami Safa'dır. Yeni bir dünya kurmak hülyası vardır. Önsezileri kuvvetlidir. Kitabı müthiş bir dikkatle okuyunuz çünkü kitapta geçen iç muhakemeler, psikolojik tahliller, yapılan gözlemler ve karakterlerin kendi özelliklerini anlamanız çok önemli.
Ona göre fenomen ve varlık diye iki ayrı şey yoktur. Bütün varlıklar bir süreklilikten, daimi ve özgür bir oluştan ibarettir. Yani yalnızca sürekli bir oluş vardır.
Bazı yerlerde Nietzsche okuyorum sanıyorum. Bergson çok yaklaşmış...
Ona göre hayatta arzu edilecek duygu, haz değil, yaratmaktan doğan sevinç olmalıdır.
Beka olmazsa, Fani ve Acılarla dolu Dünya Cehennem, Bunu Yaradan ise Zalim olur.
Platonculuk sadece varlık felsefesinde idealizm, bilgi felsefesin de rasyonalizm, ahlak felsefesinde mutlulukçuluk, entelektüel mutlulukçuluk değildir, aynı zamanda yukarda işaret ettiğimiz gibi ruhun ölümsüzlüğüne inançtır.
Eğer insanda bedenin yanında ruh varsa veya aslında gerçek anlamda var olan sadece ruhsa, bu ruh kendisinden nitelik bakımından tamamen farklı olan bedenden bağımsız ve kendi başına yaşama imkanına sahip bir töz olmalıdır.
Onun bedenle ilişkisi tamamen rastlantısal, ilineksel olmalı, o var olmak veya varlıkta devam etmek (beka) için bedene muhtaç olmamalıdır. Böylece bedenin ölümü, ölümle birlikte dağılması ve ortadan kalkması ruh için de bir son anlamına gelmek şöyle dursun, tersine onun gerçek doğasına kavuşması, gerçek doğasını bulması, kurtuluşu olarak kabul edilmelidir.
Böylece Platoncu ruh-beden ayrımı ve ruhun tinsel bir töz olarak kabulü zorunlu bir sonuç olarak ruhun bedenden sonraki hayatını ve ölümsüzlüğünü de tasdik anlamına gelir. Bununla da kalınmaz, bu görüş bizi ruhun asıl mutluluğuna ancak gelecek bir hayatta ulaşabilece ği sonucuna da götürür. Böylece Platonculuk aynı zamanda bir öte dünya öğretisi olarak karşımıza çıkar.
Sayfa 217 - Bilgi Üniversitesi YayınlarıKitabı okudu
Hayat hamlesi ve ruhun, hayatın bütününde ve insanda amacı sürekli yeniyi yaratmaktır. Ona göre en büyük mutluluk da yaratmaktan geçer.