- Öğrenmeyi öğrenmeniz, öğrenme kalitenizi artırır.
-Düşünmek üzerine düşünmeniz, düşünme kalitenizi artırır.
-Dünyayı nasıl algılandığını algılamak, algılama kapasitenizi artırır.
-Hafızanızın nasıl çalıştığını hafızanıza kaydetmeniz, hatırlama kalitenizi artırır.
-Beyninizin nasıl çalıştığını beyninize öğretmek, beyin gücünüzü artırır.
Sayfa 27Kitabı okudu
Hayıflanma ve kibir, insanı ya öldürür ya süründürür! Önüne bak ve yürü! Unuttuğu için hayıflanmayan, hatırladığı için kibirlenmeyen bir HATIRlama..
Sayfa 97
Zihnin, yaptığı bir işi bıraktığı en son sahneyi hatırlama becerisi zayıflarsa takıntı başlar.
Sayfa 43
Bana hatırlama sanatını değil, unutma sanatını öğret; çünkü ben hatırlamak istemediklerimi hatırlıyorum ve unutmak istediklerimi unutamıyorum.
Themistokles
Hayatı anlamayanlar ölümü hatırlamayı arzu etmezler.Çünkü bu hatırlama onlara,yaşadıkları hayatın akli vicdana uygun düşmediğini gösterir.
Sayfa 23Kitabı okudu
Bir sanat eseri, yaratıldığı devre göre ve o devrin hassasiyetini, zevkini ve anlayışını en iyi ifade ettiği için mi değer kazanır? Yoksa o devri aşan, her zaman, çok taze, hatta her zaman yeni güzellikleri keşfedilen edebi değerlere mi sahiptir? Başka ve daha kestirme bir deyimle, bir eserin, bilhassa bir şaheserin değeri “tarihi” midir, “edebi”
"Aralarındaki şeyin iki kişi arasında ancak ilk anda, ilk karşılaşmada kurulan, aksi takdirde hiç kurulamayan o sıcak bağ, o tebessümlü hatırlama, o ezeli tanışıklık duygusu, o kavi köprü olduğunu anladı."
Kaybettiğimiz kişilerin ruhlarının, daha ilkel bir varlığın, bir hayvanın, bitkinin veya cansız nesnenin içinde tutsak olduğu yolundaki kelt inancını çok makul bulurum; bu ruhları gerçekten de kaybetmişizdir, ta ki, birçokları için hiç yaşanmayan bir gün, ruhun hapsolduğu ağacın yanından geçinceye, ruhu barındıran nesneyi tesadüfen ele geçirinceye kadar. O zaman ruh irkilip ürperir, bizi çağırır ve onu tanıdığımız anda, büyü bozulur. Bizim tarafımızdan kurtarılan ruh ölümü yener ve bizimle birlikte yaşamaya başlar tekrar. Geçmişimiz için de aynı şey geçerlidir. Geçmişi hatırlama gayretimiz nafile, zihnimizin bütün çabaları boşunadır. Geçmiş, zihnin hakimiyet alanının, kavrayış gücünün dışında bir yerde, hiç ihtimal vermediğimiz bir nesnenin (bu nesnenin bize yaşatacağı duygunun) içinde gizlidir. Bu nesneye ölmeden önce rastlayıp rastlamayacağımız ise, tesadüfe bağlıdır.
Hatırlama, umut yolunda tökezleten bir taştır.
