Bir Kadının Yaşamından Yirmi Dört SaatStefan Zweig · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 2020126,4bin okunma
Musiki
"Eski musikimiz insan sesinin tabii işaretiyle konuşur. Ne hususi lugati, ne de tam bir sentaksı vardır. Kudreti de, zaafı da buradadır. Hiçbir zaman kendi başına bir semboller dünyası olmamıştır. Üstün neşesi ve zaman zaman ıstırabındaki parçalayıcı kuvvet, çığlığa bu kadar yakın bulunmasında hatta onun hudutları içinde kalmasındadır."
Sayfa 200 - Dergah YayınlarıKitabı okudu
Gregor Samsa bir sabah kötü bir rüyadan uyandığında, kendini yatağında korkunç bir böceğe dönüşmüş olarak buldu.”
Daha ilk cümlesiyle bile kitabın sonunu merak ettiren bir konu… Sayfalar ilerledikçe Gregor’un hayatına bir böcek olarak devam etmeye çalışmasına ve ailesinin, yakın çevresinin bu durum karşısındaki bocalamalarına tanık oluruz.
İnsan hakikatin tâcidarı imiş. Sevsinler! Bu zavallı yaratık sevinçten, mutluluktan habersiz. Hakikate de, hayata da iğrenerek bakıyor. Ve cehâletinden memnun. Bu utanç verici yozlaşmanın kaynağı: Ruhumuzun zaafı değil, vücuda esir oluşu.
Sayfa 241Kitabı okudu
Modernizm insana kusursuzluk ön kabulüyle yaklaşır. Hümanizmin hatası buradadır. Insan doğuştan ıyidir der, Kötülükler haricidir dışarıdan sonradan gelmiştir. Böyle olunca insan kendi içindeki kötü duyguları kendi zaafı olarak değil de dışarıdan gelen bir şey olarak görüyor. Müthiş bir savunma içerisine giriyor ve ruh sağlığı bozuluyor. Oysa insanın içinde kötücül ve iyicil arzular vardır. Hümanizmin kötücül arzuları yok sayması insana kendini yanlış tanıtıyor. En büyük hümanist Mevlana değil mi ? diyenler olabilir. Değildir. Hümanizm ayrı humanisite ayrı şeylerdir. Insanci olmakla insana önem vermek birbirinden farklı tavır alışlardır. Insancilik insanı fanatik bir humanizmaya götürebilir. Kendi kusurlarını görmesini engeller. Humanisite ise insani değerleri yükseltmeyi hedefler..
Sayfa 23Kitabı okudu
Dücane Cündioğlu
Zamanı gözetmekten/gözetlemekten vazgeçmeli, asıl ânı seyretmeli! Hep ânı. Çünkü hakikatte varolan andır sadece. Bir tek an. An, bütün yaşamın kendisi.
Yaşam an’dadır demiyorum; dediğim, yaşam ân’ın kendisi.
Tüm varlığı birde, tüm mekânı noktada, tüm zamanı anda görebilmektir hikmetin ölçütü.
Hikmet, kesret’ten vazgeçmektir. Çokluk’tan. Yol