Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.6
Mevlüt Kayabaşı
Mevlüt Kayabaşı
@mevkayabas
56 okur puanı
Mayıs 2018 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Yalnızca İngiliz Doğu Hindistan Şirketi’nin tarihine değil felsefe ve bilim tarihine,iktisat ve siyasi tarihe dair pek çok şeye değinen,kolay okunan güzel bir kitap.Yazarın kitap boyunca pek çok noktada günümüze dair benzetme ve önerileri okunan şeyin zihinde güzelce somutlaşmasını ve anlaşılırlığının kolaylaşmasını sağlıyor.Sonuç bölümünde şirketin hayat öyküsünden çıkartılabilecek derslerin günümüz Türkiye’sinin kronik ekonomik dar boğazını aşmak için nasıl kullanılabileceğine dair çok yerinde tespitler var.Devamında İngiltere’nin 19. yy kolonyal ve ticari hamlelerinin anlatıldığı eserler okumak toptan bir bakış açısı kazanmaya yardımcı olacaktır diye düşünüyorum.
Kitap,İslam düşünce geleneklerinin ruh,zihin,nefs,insan,kendilik vb kavramlar hakkında neler söylediğini alanının nadide örneklerini ele alarak anlamaya daha doğrusu tanıtmaya çalışan bir emeğin ürünü.Bu açıdan bir tanışma niyetiyle okunabilecek bir kitap.Kaynak eserlere ve kanakların şerhlerine yönlenmek için bir başlangıç noktası olarak kullanılabilir.Örneğin İbn Arabi ile ilgili kısım beni Fusus’ul Hikem ve Fütuhat-ı Mekkiye okumak noktasında heveslendirdi diyebilrim.Tasavvufta seyr-i süluk durakları (hal/makam) ile modern psikoloji arasında bir çapraz okumaya dair Kemal Sayar’ın Sufi Psikolojisi kitabına bakılabilir.
Bugün 1 Aralık 2023.Yaklaşık bir haftalık “insani ara”nın ardından,yeryüzünde küçücük bir alana kurulmuş komik olmayan bir ironi ile milyonlarca insanın içine sıkıştırıldığı bir şehrin,Gazzenin yeniden bombalanmaya başlandığı gün.Bombalar İsrail’den kalkan uçaklarla bırakılıyor şehrin üstüne.Gazzenin zoraki komşusu İsrail’den ve dünyanın bu
Okur Takip Önerileri
Kitap,yeryüzü sakinlerinin büyük çoğunluğunun şöyle ya da böyle kutsal kabul ettiği Kudüs’ün ayrıntılı bir tarihini anlatmak noktasında başarılı.Yazarın konular,kronolojik olarak tarihi süreçler arasındaki geçişleri ustaca,takip edilmesi kolay bir dille yapıyor olması Kudüs’ün tarihiyle ilgilenen herkes için tatlı bir okuma sürecine imkan veriyor.Lakin yazarın özellikle İslami birtakım konularla ilgili eksik veya yanlış bilgiyle yazdığı anlaşılıyor.Kudüs tarihini okudukça bunun kasıtlı yapılmış bir şey olabileceğini de düşünmedim değil.Yine de bir tarih profesörü olarak müslümanlar hakkında taraflı düşünceler kaleme almaktansa daha objektif olmasını beklerdim.Okuyucunun başka kaynaklardan yapacağı çapraz okumalarla Kudüs tarihine yönelik zihnini konumlandırmak için özenli davranması gerektiğini düşünüyorum.
Yine de hangi dinden olunursa olunsun (buna Kudüs meselesine dini bir aidiyet hissiyle yaklaşmayacak ateistler,sekülerler de dahil) bu kitabın okunmasının faydalı olacağını düşünüyorum.
Aydınlanma ve sonrası kıta Avrupa’sında gerçekleşen düşünsel,sosyal ve siyasi değişimlerin sorgulanmaz halde kabul edilegelmiş yapısını oldukça açık,anlaşılır bir dille,tamamen akademik olmayan ama yeterli bilgiyi de verebilecek kesinlikte eleştirerek,kendi okumasını da ekleyerek anlatan güzel bir çalışma.Günümüz dünyasına da etkiyen bu önemli dönemlerin tarihini kısa ve öz haliyle okumak isteyenlere önerilir.
Yalnızlık bir mengene gibi sıkıştırıyor ruhumuzu.Etrafta kimseler yok değil ama ruhun gıdası az,midesi boş,sesi öyle yankılanıyor ki çevrenin tenhalağını haykırıyor adeta.Sanki tenleri kağıt kesiği gibi çizip geçen bir rüzgarın ortasında felç geçirmişiz de kudreti iliklerimize kadar işleyen o zorluğu ancak seyre dalabilecek takatteyiz gibi.
Bir
Yaşamak, bütünüyle kendi elimizde şekillendirdiğimiz,tamamıyla bizim eserimiz olan bir şey midir? Özgürlüğü için can alıp can vereceğimiz biricik seçimlerimiz,karakterlerimiz,yaşantı tercihlerimiz...gerçekten de o denli cevvalce savunmayı hak eder ölçüde özgür ve biricik mi?
Ya sevgi? Sevgi,tüm kasırgalar yürek şehrini tarumar edip de sonunda bittikten sonra insanın damağında kalan yegane tat değil mi?
...
Bu kitap bana bir insanın, birlikte yaşadığı ailesi,komşusu,köyü,kenti,beraberce inşa edilmesine katkı sunduğu veya sunuyor gözüktüğü tarihin ruhu,o günün yaşama dayattığı şartları gibi pek çok şeyle beraber anlaşılması gereken muazzam güzellikte bir kaosun evladı olduğunu bir kez daha öğretti.Bir yaşam, öyle 'özgür'ce yapılagelen seçimlerin kıvanç veren hikayesini anlatmıyor belki de hiçbir zaman;bir yaşam insana dayatılıyor;bir yaşam önüne hazır geliveriyor ve sen yabancılasan da onu beğensen de veyahut reddetsen farketmez,duyumsamaya mahkumsun belki de. Çünkü, 'yaşamak';bir muazzam bağlantılar yumağı; sen o yumakta bir sicim.
Yaşamak,adını ve dahi yazgını,ondan başka kimsen kalmadığında yanında yörende,öküzüne verip adaş etmen kendine;böylece kendini var hissetmeye çabalaman en nihayetinde.
Yaşamak,birine hikaye etmen kendini.Sesinle var etmen kendini başkasının zihninde...
Velhasılıkelam yaşamak bir çırpıda okunuverecek güzel bir kitap,tavsiye edilir.
Kendine dair sorular soran,anlam kaygısı taşıyıp kendini daha da yakından tanımaya çabalayan,bu uğurda üreten,tüketen,koskoca bir tarih inşa eden bir bilince sahip bildiğimiz tek canlı insan. Böylesi yapışkan bir yükü sırtında taşıma zorunluluğu sanki kozmik bir cezaymış gibi gelse de esasında hayatı yaşamaya değer kılan yegane şey bu. Zira
Eli kitaba değmeden gün geçirmeyen insanlar olarak okumanın önemini biliyoruz. Okudukça yürek coğrafyası yeşillenen,ruhunun o ana kadar bilinmeyen topraklarına ulaşıp kişilik bayrağını gururla,mutlulukla oraya diken insanlar olarak yaşam yine de en iyi belletmen hala. Bu kitapla beraber bunu bir kez daha deneyimlemiş birisi olarak yazıyorum bu
Bazı kelimeler,bazı kavramların var olmanın bize hediye ettiği en kıymetli güzelliklerden olduğuna inanıyorum; ‘yol’ bunlardan birisi.
Bir durup düşünelim şimdi; biyolojik hayatımızın hücresel bazda başladığı süreç, anne bedeninde bulunan anatomik bir yolun katedilmesiyle ana rahmine varır.Ana rahminden dış dünyaya varış yine bir yol katedilerek
Benliğin saltanatı şu günümüzde yaşadığımız; egoların krallığı. Bir diğerinden daha görünür,daha sevilir,daha bilinir,takip edilir,bahsi edilir olabilmek için benliklerin hırsla,dur durak bilmeden semirttiği vahşi bir cangılda yaşıyoruz. Bu cangılda ilerlemenin bir tek kuralı var; elindeki baltayı yoldaki bir çalıya mı denk gelir yoksa yandaki birine mi çarpıp yaralar diye düşünmeden sallamaya devam et,gücünü göster,ez,kes,doğra ama ilerle! Önemli olan sensin,senin yolculuğundur! O yüzden nefsini denetleme asla,sorma,sorgulama; sen oyunu kuralına göre oynuyorsun. Birileri (velev ki kendi varlığın) zarar görüyorsa bu oyunun kurallarının suçu.Kuralları sen koymadın sonuçta! O yüzden sorma,sorgulama;sadece kendini temize çıkar ve baltanı salla,ilerle!
Bu cangıldaki yolculuğumuzda durup düşünmeyi, kendimizi temizleyip yüceltip durmaktan vazgeçip çuvaldızı kendimize batırmanın vazgeçilmez gerekliliğini anlatıyor Sufi Psikolojisi. Konuya psikoterapi penceresinden bakıyor,evet ama bence daha ötesine davet ediyor okuyanı.İnsanlığın,özelde de İslam tasavvufu geleneğinin asırlardır damıtıp biriktirdiği nefis terbiyesi ekolünün pozitif bilimlerin belki de en sadra şifa olmuş/olabilecek biçimi psikiyatriyle olan şaşırtıcı benzerliklerine dikkatleri çekiyor. Dinlerin öğretileri ya da ruhun doktorluğu olsun farketmez, en değerli çabanın insanı kendini putlaştırmaya iten süreçlerden çekip alma çabasına talip olmaya,insana hakiki özgürlüğü verip Yaratan’la,evrendeki gizli vahdetin manasıyla kucaklaşmaya davet ediyor. Bu anlamda bence Müslümanca bir direniş yoluna işaret eden bir levha işlevi görüyor. O yüzden değerli bir eser.
Tavsiye edilir.
Kader meselesine kafa yormayanımız yoktur. Evvela dini literatür içinde yer bulduğundan kader meselesiyle ilgili ilk düşünüşlerim din okumalarıyla başlamıştı yıllar önce: Cüzi iradenin sınırları nerede başlayıp biter? İnsanoğlunun ‘yapabilirliği’ndeki ilahsal izler nerelere götürür onu; yaratılmıştıktan gelen izler nerede ayağına takılır? İnsanın
Baş döndürücü bir hızın boyunduruğu altında yaşıyoruz bugünlerde.
Teknoloji her gün kendini bir yeni forma dönüştürmüş halde kapımızı çalıyor, insanı kendine doğru sinsice çeken kimlikler,aidiyetler sürekli baş ucumuzda beliriveriyor, dün taşladığımızı bugün yüceltirken dün savaştığımızla bugün sevişirken buluyoruz kendimizi...Bu muazzam hızlı
Akıl diyarı: Sıklıkla sahillerini ılık okyanus sularının yıkadığı,eşsiz gün batımı manzaraları sunan cennetten bir köşe,bu yüzden güvenden başka bir şey vermeyen üzerine düşünülmeyen sakin şehir; zaman zaman da dev tsunami dalgalarıyla terbiye edilen,hayır,tarumar edilen,istismar edilen bu yüzden gündemin tek maddesi, garip,talihsiz,uzak ada
Hayatımızda başlangıcını,devam edişini belki de hiç bilmediğimiz,farketmediğimiz,öylece sahip olduğumuz temel pratiklerimiz üzerine ne kadar da az düşünüyoruz: nefes almak,yemek yemek,konuşmak,duymak,uyumak...Bunlardan biri olarak yürüyor olmak bu temel pratiklerin arasında hayvansal kökenlerimizi taşımasından kaynaklı pek çok canlı türüyle bizi
Dünyanın sonundaki bir İskoç uçurumunun rüzgarlı kıyısında omuzlarına pikeler atmış, iki sandalyeye karşılıklı oturup yüz yüze derin bir sohbete tutulmuş iki insan; biri siz biri Simone Weil. Bu kitabı okurken içime doğan hissiyat tam da buydu. Yazarla yaşama dair edilebilecek en derin,anlamlı sohbetleri ediyormuşsunuz hissi veren kitaplar ne güzel sarıp sarmalıyor ruhu! Elli altı sayfada sanki bir ömür üzerine düşünsen rahatça cevaplayamayacağın sorulara cevap ışığı yakan bir eser Allah Aşkı Üzerine Düzensiz Düşünceler. Tarih boyu bir türlü çözüme kavuşamamış meselelerden olan ‘kötülük problemi’ne olanca samimiyetiyle naif ama ayakları güçle yere basan çözümler öneriyor Weil. İnsan okudukça o ana kadar içini acıtan ne varsa yaşadığı sanki serin bir nefesle üflenerek bi yandan da iyi edici bir merhemle yaraları tedavi ediliyormuş gibi hissediyor; mutsuzluğuna bir anlam buluyor, saçları okşanmış gibi geliyor...Bu kadar rafine ebatta bir kitabın bu kadar ‘büyük’ hissettirmesi Weil’in ne denli büyük bir ‘kavrayış’a sahip olduğunu gösteriyor bence.
Varoluşçu felsefenin okuyucuları için esasında hayattan en azından bir kez, yere seren okkalı bir tokat yemiş herkes için muhakkak okunması gerektiğini düşündüğüm düzyazı formunda şiir kitabı; mutlaka edinin.
“İnsan;bir damla kan ve bin endişe.” demiş Şirazlı Sadî. Varlığımızın maddesel ve manasal özüne dair ne isabetli tespit;
her daim sürekliliğini koruyacak bir kaygılar yumağı ve onun canlılığını sağlayan fizyolojik varlık maddesi! Olmak Cesareti bana sürekli bu sözü hatırlattı okurken... Var olmak en temel güdülerimizden biri. İnsan var edilmekle
Büyük sorular sorup ardından bazen bir ömürlük bazen tarih kadar uzun süre cevaplar arayan varlık olmak en azından şu an için görüp deneyimeldiğimiz mavi yerküremizde sadece insanoğluna has bir özellik. Bu soruların belki en kıdemlisi ‘Nerden geldik? Nereye gidiyoruz?’. Varoluşsal kaygılara dayanmasından mı yoksa insan türünün mayasında olan
Kitabı tam da bir uzak doğu seyahatinden önce yazarın sosyal medya paylaşımlarından birinde görüp edinip okumaya başladım.İyi ki de öyle yapmışım; zira hem kitabın sayfalarında ilerlerken aynı zamanda zihnimde bir Barcelona’ya La Sagrada Famila’ya seyahat ettim,bir Marakeş Fena meydanına,ordan bir Divriği Ulu Camii’ne geçtim bir Çin’e Tiannanmen Meydanı’na...Kitaptan öğrendiklerimle hem Batı anlayışının da Doğu tarafının da gidip görme imkanı bulduğum mimari şaheserlerini tekrardan hatırladım hem de hiç görmediklerimin de sanki koridorlarında dolaştım,sütunlarına yaslandım,bahçelerinde soluklandım...Üstüne bir de uzak doğu mimari ve şehir planlamacılığında yazarın anlattıklarıyla birebir karşılaşınca keyfim iyice yerine geldi; zaten kitapların insanı beslemesi tam da böyle değil mi!
Böyle tatlı tatlı anlatıyor olmam şaşırtmasın; kitabın özellikle Batı mimari anlayışını anlatan ilk kısmı bu alanda dağarcığını dolduramamış biri olarak okumayı zorlaştırdı ama orda da yazarın ‘Biraz sabredin,ikinci bölümü burda yazanlar tamamlayacak;okumaya devam edin‘ telkinine güvendim. Nitekim haklı çıktı
Velhasılıkelam, ezeli rakip ikiz kardeşler olan Doğu ve Batı‘ya bir de mimari açıdan bakmak, bence en önemlisi hayatın kendisiyle iç içe,sağlamalı tespitlerle dolu,doyurucu bir kitap okumak isterseniz ısrarla tavsiye edilir.
Benim yaptığım gibi bir seyahat öncesi okumak da bu tavsiyeye dahildir.
Doğu, Batı Ayrımında Aslında Mimarlık, Şehircilik ve Sanat…Serkan Duman · Kaknüs Yayınları · 201633 okunma
Kitap oldukça durağan başlayıp temposu düşük şekilde ilerleyip bitiyor. Bu okumayı zorlaştırıyor elbette. Kitaba dair en çok beğendiğim şey hikaye içinde geçen Japon kültürüne, tarihine, yaşayan ve artık yaşatılmayacak pek çok değere dair açıklayıcı dipnotların bulunmasıydı. Japon edebiyatından bir şeyler okumak isteyenlere son sıralarda da olsa tavsiye edilebilecek bir kitap. İyi okumalar.
Bir seyahate çıkmadan önce ya da evime döndükten sonra,o yerle ilgili okumalar yapmayı seviyorum. Bazıları böyle bir işin manasız bir çaba olduğunu, seyahatin öğreticiliğine zarar veren bir eylem olduğunu düşünebilir. Ben öyle düşünmüyorum bilakis önceden oralarda bulunmuş birinin anılarından veya o memleketin meşhur olmuş yazarlarının kitaplarından,yönetmeninin filminden,şarkılarından,popüler kültürünün ürünlerinden..etkilenmeyi ve gidip kendi gözlerimle görmek nasip olduğunda da tüm bu birikimi önce sessizce içimden sonra da elimin/dilimin eriştiği her mecradan/her şekilde paylaşarak eleştirmeyi seviyorum; bu da benim tarzım oldu:). Japon Yapmış’ı tam da bu dürtüyle alıp okumaya başladım. Su gibi akıp gitmesini günlük hayat dilinde yazılmış olmasıyla mı yoksa evvelden beridir gelen Japon kültürüne hayranlığımla mı açıklasam bilemedim. Derli toplu, eğlenceli, sürükleyici, bilgilendirici bir kitap olmuş. Tavsiye edilir. Şimdi sıra gidip kendi gözlerimle görmekte inşallah
Şibumi, okuyucuyu bir roman kahramanının yalnızca yapıp ettiği sıradan/sıra dışı olayların peşine takan bir kitap değil. Okuru kahramanın içsel serüvenine şahitlik edip anlamaya çağırıyor. Nikolai Hel’in hikayesini,karakterini okudukça ömrü boyunca ulaşmaya çalıştığı o ‘şibumi’ halinin taliplisi olmaya başladığımı farkettim. Nasıl olunmaz ki! Sadeliğin içindeki muazzamlık haline ulaşmak bizim kendi kültür/inanç dünyamızın vaaz ettiği en güçlü değerlerden biriyken ve bunu nam-ı diğer Nikko’nun hikayesinden sanki ilk kez duyarmışcasına dinlerken nasıl etkilenilmez!...Japon kültürünün tüm o etkileyici minimalist duruşu, rahatsız edici seviyedeki titiz/düzenli/kuralcı sadeliğindeki kendinden emin potansiyel gücü zaten meraklılarını çokça etkileyecek diyebilrim kitabı okurken. Bunun yanında Hel’in yakın dünya tarihinin en merak uyandıran duraklarından ikinci dünya savaşı, Japon-Abd ilişkileri, soğuk savaş dönemi ve sonrası Ortadoğu müslümanları ekseninde yaşayan uluslararası politik kavgalar aleminde bir bir kendini gösteren aksiyon dolu öyküsü de cabası.
Velhasılı Şibumi dolu dolu ve vadettiğini veren bir kitap. Tavsiye edilir.
Edebi tarzı bakımından okuduğum en değişik kitaplardan birisi İmkansızın Şarkısı. Liseden beri öğrenegeldiğimiz girişli gelişmeli sonuçlu düz yazı tekniğine sanki uymayan, kendine olayların nereye gittiğini,nereye ve hatta herhangi bir yere varıp varamayacağını dert etmeyen stili benim ilk kez karşılaştığım yanı.Alışıldık romancılığın dışında olduğundan başlarda tepkisellik oluşturdu içimde ama sonrasında olaylara ille de en nihayetinde sonuçlarını bütüncülce değerlendirebilmek maksatlı bakmak zorunda olunmadığını, hayatın içinde bir zaman dilimine açılan ve birkaç yüz sayfa kararınca açık kalıp sonra da kapanan bir pencere misali sadece o aralığı gösterme derdinde olan bir hikaye kadar hayatla ‘anlık’ ilişkiler de kurulabileceğini anlattı bana. Su gibi akan dili sayesinde okumakta asla zorlanılmayan bir hikaye anlatıcısı imiş Murakami. Bir başka kitabını hemen okumaya başlar mıyım, hayır. Ama başka şeylerden sıkıldığımda durmaksızın akan anlatım dilinin sakinliği için başvuracağım bir yazar olarak zihnime kaydettiğim kesin.
Sağlığın Gaspı’nı ilk kez bir tv programında bir sosyoloğun kitaptan esinlenerek anlattığı ‘hekim/hasta rolleri’ anlatımıyla tanıyıp okumaya karar vermiştim. Bir hekim olarak oynayabileceğim tek rolün elleriyle hasta insanların şifa bulmasına aracılık etmek,hastaların rolünün ise yaşadıkları sağlıksız durumdan çıkmak için bir başkasına muhtaç olmaktan öteye gidemeyeceğine inanmış olduğumu, her biçimine her ürününe az çok itirazlarımın olduğu kapitalizmin profesyonel meslek hayatımı da bu kadar etkilemiş olabileceğini hiç farketmediğimi sayfalar ilerledikçe daha büyük hayretle karşılamıştım.
Yazarın sivri dili, alternatifi kabul etmemeye alışmış zihnimi sürekli dürtüp dururken bakış açımı da genişlemeye hatta ufaktan değişmeye zorladı.
Özellikle modern tıbbın ,kendi bedeni üzerinde son kararı verme özgürlüğünü insanın elinden alan mutlak tavrını sorguladığı bölümler ciddi düşünce fırtınalarına yol açmıştı zihnimde.
Duvarları yıkmaya niyetlenen protest tavrına rağmen henüz biz hekimlerin zihnilerinde bir paradigma kayması yaşanmasını sağlayacağından şüpheliyim kitabın (bkz. kitaptan iş arkadaşlarıma bahsettiğim zaman verdikleri aşırı tepkiler).
Yine de tüm hekimlerin okuması gerektiğini düşündüğüm bir kitap olarak öneriyorum.
Çizgisiz Defter bir seyahatten evime döndükten sonra gördüğüm yerlerin anlatıldığı bir kitabı okumak anlamında ilkti benim için. Akif Emre’nin özellikle geçen zamanla beraber tekrar tekrar ziyaret ettiği şehirlerin o anki kimliğini, değişen karakterinden ve değişen dünyadan yola çıkarak yorumlaması takdire değer bir emekti bence. Okurken bir düşünürün sahip olduğu felsefesi ve inancıyla ilgili duruşunun seyahatlerine sağladığı arka planın yazıya aktarılma şeklini, yazarın fiziksel seyahatiyle düşünce seyahati arasındaki uyumlu hareketliliği anlatış biçimini etkili bulacaksınız.
Seyahatname severlere önerilir.
Bir insan en son nereye kadar umut etmeyi sürdürebilir? Umut etmek nedir ki hem; insanı eyleme zorlayan bir şey midir? Yoksa olan biteni izleyip içten içe duygulu pasif dualarla yaşamaya ‘güvenle’ devam etmek mi? Kaçıncı seferde vazgeçmeli zorlukların üstesinden gelmekten? Karşı taraf diye gördüğü ve öyle basit bir taraf seçme işinin sonu olarak belirlenmiş bir öteki değil sana zarar vermekte hayatını cehenneme çevirmekte ısrarcı birine nereye kadar hüsnüzan beslemeli?...
Bu ve bunun gibi pek çok cevabı ‘imkansız’ soruyu kucağınıza bırakıp giden bir kitap Nefret Etmeyeceğim. Dr İzzeldin Abuelayş’ın dervişane umudu, geniş mi geniş yüreği, hayatını dar eden olaylardaki suçluyla suçsuzu ayırmadaki takıntılı ve hakkaniyetli adaleti o kadar etkileyecek ki sizi son sayfadan sonra uzunca süre gerçekliğini sorgulayacaksınız hikayenin. Rahatça kitabı bir rafa kaldırıp hayatınıza devam edemeyecek ve kahramanı internette araştırıp ‘ifade’sini teyit etmek isteyeceksiniz. Günlük yaşantınızda Dr Abuelayş gibi davranmaya çalışıp bu denli bir sevgi doluluğun gerçek olmasına dair içinizdeki umutsuz romantiği diri tutmaya çabalayacaksınız..
Yani ben öyle yapmıştım kitabı bitirdikten sonra:)
Çünkü bu hikaye gerçek olamayacak kadar güçlü bir güzellikte. Ve henüz bitmemiş bir hikaye zira Gazze yaşamaya devam ettikçe bu hikayeler de yaşamaya devam edecek, eminim.
Kitabı bazı sıkıntılı olayları arka arkaya yaşamaya devam ettiğim bir süreçte İnsanın Anlam Arayışı ile birlikte alıp okumaya başlamıştım. Şehirlerarası yolculukta başlayıp bitirecek kadar sürükleyici ve kendi içimizden bir hikaye olduğunu söyleyebilirim
Rositanın hikayesinde beni en çok etkileyen kısım yaşadığı travmatik deneyimlerle dolu hayatı ya da sonunda müslüman olması değil çocukluğundan gençliğine komünizmle tanışıp ateşli bir takipçisi olarak yaşadığı günlerden cezaevinde geçirdiği günlere, dinini değiştirip İslamlaştıktan sonra bile içinde var olmaya hep devam eden hakikat arayışı idi. Peru gibi dünyanın öbür ucunda hele de daha dün sayılabilecek bir geçmişte bir kadının yaşadığı bu mana ve hakikat arayışı aslında nerde veya kim olursak olalım varoluşsal dertlerimizin aynı olduğunu, hakikatin aslında bu arayışı samimi bir kalple sürdürmek olduğunu düşündürtmüştü bana.
Kesinlikle tavsiye ederim,hızla okuyup uzun süre üzerine düşüneceğiniz bir hikaye.
Bir toplama kampında tam anlamıyla işkence gibi bir yaşama mecbur bırakılmış bir psikiyatristin anılarını okumaya niyet edip almıştım kitabı. Beklentimi karşılamakla kalmayıp üstüne yaşadığı zor şartlar altında kendine acıyıp hayatın eşsizliği ve bir seferliğini unutmak, dayatılan güçlüklere bir yerden sonra kanıksayan ruh haliyle kucak açmak ya da yolun başında hayatına son vererek sistemi ‘alt etmek’ gibi yollar varken acıdan anlam çıkartıp bunu da mesleğinin literatürüne benzersiz bir yöntem olarak eklediğini görünce saygım derinleşti V. Frankl’ a. En çok da bir toplama kampında bile insanoğlunun hala mana arayışının bitmediğini ve umudun hiç mesabesine gelse bile cılız bir formda yaşamaya devam ettiğini gördüğüne dair yaptığı tespitlerini etkilenerek okumuştum.
Kitabın ikinci bölümünü oluşturan ve yazar/psikiyatrın kendi geliştirdiği kavramsallaştırmayı okuyucunun ‘beni ne ilgilendirir,psikiyatr mıyım?’ demeden okumasını tavsiye ederim.
Yıldızlı Atlas kadar çocukluğumu özlettiren bir şey daha azdır.Okudukça bir mektup arkadaşı edinmeyi ve ona sadece Yıldızlı Atlas samimiyetinde sözler yazıp göndermeyi telkin eden ve bunu olanca sakinliğinde yapıp içini ısıtan bir kitap daha gelmedi karşıma.
Büyüdükçe her bulutlu günümde (mecazen ve gerçek anlamda) tekrar elime alıp her defasında yeniden,büyümüş ve yenilenmiş bana bir cümle daha güzellik katan az ‘şey’ oldu,maalesef.
Neyse ki Yıldızlı Atlas var,yoksa nereden öğrenirdik ‘yıldızlı gecelerden karanlık günler için ışık biriktirme’yi.
Bu küçük ama rafine kitabı ben de pek çok insan gibi ortaokul zamanlarımda okumuştum. Kitaplarla aramda sıkı bir ilişki varsa bunu kendisi de pek çok tarzda kitabı ve aslında baştan başa hayatı ‘oku’mayı iş edinmiş teyzeme borçluyum büyük ölçüde. Martı Jonathan da teyzemin bana ısrarla önerdiği bir kitaptı.
İçinde yaşadığı topumun vasatına, çevresini saran kanıksanmış değerler toplamına her seferinde yeniden meydan okuyan martı Jonathan’ın hikayesini cümle cümle okudukça hayata dair umitvar olmanın,azimli ve dozunda sertlikte çıkışlar yapmanın,hayatın aslında hayallerden oluştuğu gerçeğinin farkına vardığımı ve bunun çocuk zihnimde epey canlı var edildiğini hatırlıyorum. Jonathan’dan bana geçen enerji kitabı bitirdikten çok sonra daha beni beslemeye devam etmiştir.
Çevrenizde ne kadar genç zihin ve ne kadar ümidini kaybetmiş ruh varsa Jonathan’ın hikayesini önermenizi tavsiye ederim
