Yaşamaya devam edecek olansa, en öz varlıklarının monogramı, bir yapıt, bir eylem, nadir bir aydınlanma, bir yaratıdır: yaşayacaktır, çünkü, sonraki kuşaklardan hiçbiri ondan vazgeçemez. Bu en yüce ün biçimi, Schopenhauer'in adlandırdığı gibi kendimizi sevmemizin en tatlı lokmasından daha fazla bir şeydir; tüm zamanların en büyüklerinin birbirleriyle ilişkili olduklarına ve sürekliliklerine duyulan inançtır, kuşakların değişmesine ve ölümlülüğe karşı bir protestodur.