Dostum Muhtesem Sunter’den soyle bir siir aldim dogum gunumde, hic beklemiyordum:
“Yumusak ge ile baslayan bir soz bulamadigi sessizligine, “ diye basliyor. Soyle bitiyor:
“Beni cok dovun diyordu gardiyana. Haklisiniz,
Oyle dovun ki unutulmasin,
Oyle islatin ki kurumasin yalnizligim,
Kentin neresine gidersem gideyim,
Ozgur saymasin kimse beni kimse.
Yagmurda bir penceyim kapali,
Butun karanliklari gardiyan olan bir kentte.”