Mustafa Kemal Atatürk'ün Söylediği 75 Söz | Atatürk Sözleri ve Anlamları
Cumhuriyetimizin kurucusu, başöğretmenimiz Mustafa Kemal Atatürk, yaşam şekli ve üstlendiği görevleri gereği çok yönlü bir liderdi. Verdiği demeçler, söylediği sözler, aktardıkları ve daha nicesi hayatın her alanında önemli tavsiye, fikirler ve sözleri içeriyor. Spor,
İnsan dediğin, doğum tarihiyle ölüm tarihi arasındaki tire kadar!
Sayfa 150Kitabı okudu
Kitaplarda Ölmek
“Adı, soyadı
Açılır parantez
Doğduğu yıl, çizgi, öldüğü yıl, bitti
Kapanır parantez.
O şimdi kitaplarda bir isim, bir soyadı
Bir parantez içinde doğum, ölüm yılları.
Ya sayfa altında, ya da az ilerde
Eserleri, ne zaman basıldığı
Kısa, uzun bir liste
Kitap adları
Can çekişen kuşlar gibi elinizde.
Parantezin içindeki çizgi
Ne varsa orda
Ümidi, korkusu, gözyaşı, sevinci
Ne varsa orda.
O şimdi kitaplarda
Bir çizgilik yerde hapis,
Hala mı yaşıyor, korunamaz ki,
Öldürebilirsiniz.”
Sayfa 56Kitabı okudu
Üç sayısı üçlü bir tanrıça olduğu varsayılan Hekate'yle bağlantılıydı. Üç ayrı yöne bakan üç yüzü geçmişi, şimdiki zamanı ve geleceği görüyordu. Aynı şekilde varoluşun üç sürecini denetliyordu: doğum, yaşam ve ölüm. Üç kutsal simgesi vardı: bir anahtar, bir hançer ve bir ip. Bir yolcu üç yol ağzına geldiğinde karşısına Hekate'nin çıktığı söyleniyordu.
Sayfa 158 - Say yayınları, Hekate.Kitabı okuyor
Her hayat birden çok iplikle dokunurken ve ne doğum dediğimiz şey yegane başlangıç ne de ölüm tam olarak bir sonken, nereden başlatılır ki bir insanın hayat hikayesi?
Sayfa 76Kitabı okuyor
"İşte, rahipler, acıyla ilgili kutsal gerçek; Doğum 'acıdır', yaşlılık acıdır, hastalık acıdır, ölüm acıdır, insanın sevmediği biriyle birlikteliği acıdır,insanın sevdiği birinden ayrılması acıdır.Arzularına kavuşmamak acıdır; Kısacası Ben'i oluşturan beş unsur (beden,duyumlar,tasavvurlar, eğitim,bilgi) acıdır."
Bulunduğu yerin ufkundan bakıldığında, gökyüzü, orman ve deniz; doğum, yaşam ve ölüm gibi alt alta sıralanmıştı sanki.
Sayfa 9
Ölüm sonrasında sonsuz bir yaşama ulaşacağı inancından yoksun kalmış, yaşamı 'doğum' ile 'ölüm' arasına sıkıştırılmış, doğumdan başlayarak ölüme doğru ilerleyen, dünya zamanıyla sınırlı bir süreç olan insanın varlığı anlamlandırılabilir mi? Bu iki sorunun her ikisi de olumsuz yanıt alınca gündeme yanıtı olmayan üçüncü soru geliyor: Durum böyleyse, insanoğlu ne demeye -kendi isteği olmaksızın- dünyaya fırlatılmıştır, sonra da ne demeye ölüyor? Beckett, 'insan'ın işte bu 'saçma' konumunu yazdıklarına odak noktası yapıyor.
Sayfa 7Kitabı okudu
"Allah'ın bir muradı vardır elbet.
Zira bu sancı ölüm sancısı değil bu sancı doğum sancısıdır.
Düşmeden kalkılmaz bilesin, gitmeden gelinmez ve ölmeden dirilmez kimse...
Yaşayabildiklerimiz, eninde sonunda, doğum günlerimizdir - ölüm günlerimiz değil.
Sayfa 18Kitabı okuyor
Beş tür dua vardır: sağlık ve refah, bir ölüm, bir doğum, bir de günahlar için. İstediğinizi seçer ve numarasını, sonra hesabınızdan düşülsün diye kendi numaranızı ve sonunda da duanın tekrarlanmasım istediğiniz sayıyı girersiniz.
Duaları basarken makineler konuşur; canınız isterse içeri girip dinleyebilirsiniz, aynı şeyi yineleyip duran tonsuz metalik sesleri. Duaların okunması ve basılması bittiğinde, kağıt bir başka yarıktan geri sanlır ve tekrar kağıt olmak üzere geridönüşüme gider
Doğa yalan söylemezdi. Gün ile gece, doğum ile ölüm, deprem ile fırtına gerçekti. İstanbul, gerçeği doğadan öğrendi, ama yalanı kendisi yarattı. Göz boyamayı, yüz değiştirmeyi ve hafızayla oynamayı yarattı. Herkesi kendisine bağladı ve sabah uyandığında eski sevgilisini koynunda bulacağına inanan sarhoşlar yarattı. Zenginlerin hak ederek para kazandığına inanan yoksullar yarattı. Bol bol umut saçtı. Kalbi kırıklar elbet gün yüzü görecekti. İşsizler de bir gün eve ekmek ve etle dönecekti. Yalnızlığı gizlemek için ışıklı vitrinler yarattı. Tanrı'nın yokluğuyla yetinmek yerine kendisi Tanrı olmak isteyen akıl yarattı. Ten kokusunu çoğaltan İstanbul, sürekli vaatte bulunan ama uzakta duran sevgili gibiydi. En iyi yalanlar ondaydı. Ona inanmaya can atan kadın ve erkekler yarattı.
İnsan tercih eder. Öğrenmek ve mantığını çözmek arasında bir tercih yapar. Öğrenen insan her şeyi ezberler. Şarkı sözlerini, kitap isimlerini, büyük düşünürlerin doğum ve ölüm tarihlerini ezberler. Mantığını çözmeye çalışansa hayatın işleyişini kavramaya uğraşır. İsimlerin, tarihlerin bir önemi kalmaz. Birkaç temel bilgi yeter sanatın, hayatın mantığını çözmek için. İkinci gruptakiler haturlamazlar. Sadece nedenleri bilirler.
