Emel özcan
@Psk_emelozcn
Psikolog
Yüksek lisans
İstanbul
25 Şubat 1989
49 okur puanı
Aralık 2023 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Ruhum bir heykel gibi düşüp parçalanırdı.
Bu sesleri duyanlar gülüyorum sanırdı.
Sayfa 61Kitabı okudu
Kendinle birlikte beni de mahvettin. Senin bedeninle birlikte benim ruhum da mezara girecek. O zaman ben yaşıyor sayılmayacağım.
Emellerimizle birlikte ıstıraplarımızı da gizli tutmalıydık.
Sayfa 345Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Ağlasam sesimi duyar mısınız,
Mısralarımda;
Dokunabilir misiniz,
Gözyaşlarıma, ellerinizle?
Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel,
Kelimelerinse kifayetsiz olduğunu
Bu derde düşmeden önce.
Bir yer var, biliyorum;
Her şeyi söylemek mümkün;
Epeyce yaklaşmışım, duyuyorum;
Anlatamıyorum.
Önce küçük bir tohum düşer kalbin odasına sonra aşkla yeşerir. Kulak verin umudun sesini duyabiliyor musunuz?
Unutmamıştı nerede olduğunu, ama çevresinde olup bitenden kopmuştu.
Bizi seviyorum
Belli ki çok koşmuşuz
Belli ki yorulmuşuz
Belli ki soluk soluğa kalmışız
Yuvarlanmışız
Ayağa kalkmışız
Usanmış, uslanmışız
El ele tutuşmuşuz
Kucaklamışız hayatı
Nasıl nereden gelirse
İyilik ve kötülük
Hepsine koca bir selam çakıp
Yola devam etmişiz
Yol uzunsa bizimdir
Gidilecek ne yol varsa
Hepsi kabulümüzdür demişiz
Sayfa 145Kitabı okudu
Gülerek, sohbet ederek dalgalanan bir insan kalabalığının ortasında ben kendi kendimi arıyordum, içimdeki o yitik insanı arıyordum,idrak edişin o büyülü sürecinde yılları yoklayarak gerilere gittim. Hayatımın tozlanıp körelmiş aynalarında ansızın tümüyle yitik şeyler beliriverdi.
Doğan her çocuğa dünya açık bir çektir. Büyüdüğü zaman bazıları nakit öder borcunu, bazıları karşılıksız bir çek sunar dünyaya; bazılarına ise haciz gelir, kendi varlıklarını satarlar ödemek için borçlarını.
"aşk zorla tomurcuk vermesini istediğin bir sera çiçeği değildi. Aşk, yol kenarında beklenmedik şekilde açan bir çicekti."
Sırılsıklam bir gökyüzü çıktı ağlardan
Masmavi bütün balıkçılar
Ben kendim, bu şehirden gidemem. Bütün mümkünüm çarelerim kesilmiş. Ama böylesi bir dünyada da sevinemem. Hayal kurarım hayal. Işıklı, sevinçli, çiçekli, kimsenin kimseyi sömürmediği, kimsenin kimseden korkmadığı, kuşkulanmadığı, kimsenin kimseye düşmanca bakmadığı bir dünyanın hayalini kurarım. Kimsenin kimseye diş gıcırdatmadığı bir dünya... gönlü gani bir adam sayarım kendimi. Bu kadarı bile bana yeter, bu kadarı bile beni mutlu eder
Ne kadar hüzün geçmişse dünyadan
Ne kadar acı geçmişse yaşayacağız
Hepsini yeniden,bir bir dünyada
Dünyadan ve dünyayla sana sığınırım
Acılardan ve hüzünlerden değil
Kaçmalardan ve korkulardan değil
Çünkü bir güçtür sıcaklığın kollarıma
Hayat mucizeleri sevse de, gerçek mucizeler konusunda cimri davranır.
Bazı şeyler için zaman şimdidir.
Öncesi erken,
Sonrası ise geçtir...
Gün olur
Gün olur,alır başımı giderim,
Denizden yeni çıkmış ağların kokusunda
Şu ada senin,bu ada benim,
Yelkovan kuşlarının peşi sıra.
Dünyalar vardır,düşünemezsiniz;
Çiçekler gürültüyle açar;
Gürültüyle çıkar duman topraktan.
Hele martılar,hele martılar,
Her bir tüylerinde ayrı telaş!.. Gün olur,başıma kadar mavi;
Gün olur,başıma kadar güneş;
Gün olur, deli gibi...
Ne yapacağımı düşünüp durmak, yapmaktan daha fazla yoruyordu beni. “Yap kurtul!” dedim. Yapamadığım her şeyin mezarıydı artık zihnim. Ben de tuttum sevdim. Çocukken de kötüydü zaten matematiğim. Bu yüzden hesapsız, rakamsız ve sorgusuz sevdim. Sahip olduğum en değerli hazinemi serdim ayaklarının altına.
Hayallerimi...
Ona hayallerimi gösterdim.
Böylece ele geçirildim.
Gece ve Yas
Bir köşeye büzülüp
Böyle susmazdım ama
Kapılardan süzülüp
Gece doldu odama.
Bir yağmur ince ince
Çarpıyor şimdi cama
Hasret kaldım sevince
Korku yüzümde yama.
Dalarken gözümde yaş
Ben böyle sonsuz gama
Artıyor yavaş yavaş
Damlardaki ağlama
Öyle çabuk geçiyor ki günler
Hele sen de bir bak hayatına.
Daha dün doğmuşuz sanki.
Yeni okula başlamışız,
Yeni sevmişiz.
Öyle çabuk geçiyor ki günler.
Hele sen de bir bak hayatına.
Yarın bitecek sanki her şey.
Yarın ölecek gibiyiz.
Daha doymamışız yaşamasına.
Günlerimiz dün bir, bugün iki.
Sakın bir şey bırakma yarına.
Yarın yok ki.
Çocuk kalbinin, çocuk ruhunun bağdaşamadığı her şeyi reddettin. İşte beni teselli eden budur. Bir şimşek gibi yaşadın sen. Bir defa çaktın ve söndün.
Sonra birden sağır oldum. Sesim de kısıldı. Herhalde çok bağırdığım içindi bu. Önümdeki yol dalgalanıyor, ağaçlar devriliyor, evler yıkılıyordu. O korkunç sessizlik içinde, bazen gökyüzünde bulutların hortum hortum birbirine girdiklerini, bazen de herkesin ağzı yüzü oynadığı halde seslerinin hiç çıkmadığını görüyordum. O arada çırpınıyor, ellerimi tutan başka ellerden kurtulmaya çalışıyordum. Ama ne ellerimi tutanların kim olduğunu biliyordum ne de avlu kapısında toplanmış o kalabalığı görebiliyordum.
Etrafın seni sıktığı zaman kitap oku... Ben şimdiye kadar her şeyden çok kitapları severdim. Bundan sonra her şeyden çok seni seveceğim ve kitapları beraber seveceğiz. İnsan muhitin bayağı,manasız, soğuk tesirlerinden kurtulmak istediği zaman yalnız okumak fayda verir. Bana en felaketli günlerimde kitapların arkadaş olmuştu. Fakat bu yetmiyor. Şiirlerimde de gördün ki kitaplara rağmen çok ıstırap çektim. Çünkü candan bir insanın yoktu. Sen benim yarım kalan tarafımı ikmal edeceksin
İyilik,iyileştirir çünkü. Yaralı insanlar daha yardımseverdir bu yüzden. Kendi yaralarını, başkalarının yaralarına merhem olarak iyi etmeye çalışırlar. Ne var ki başkasına iyi davrandığı kadar kendine karşı merhametli olamaz çok zaman. Başkasına etmediği zulmü kendine eder. En çok kendisine karşı acımasızdır. “Hakan Mengüç”
