Ahmet Erhan
Hüzünlü şair.78 Kuşağının da en karamsar şairi olarak bilinir. Karlı bir günde hafif gülümseyerek çekindiği fotoğrafını görmüşüzdür sosyal medya da sıkça.
“Hiç değilse
Çabaladı, desinler
Gülümseyerek baktı
Ölümüne… “
Bu dizelerinde bahsettiği gibi bir bakışıyla.
“Bugün oturdum ölümü düşündüm
Yirmi yaşında ve hayat bu kadar güzelken.” Sözlerini de biliyordur bir çoğumuz.
Şiir severlerin Ahmet Erhan okuyup onunla tanışmasını mutlaka ve içtenlikle öneriyorum.
Şiiri sadece yazmak için değil de yaşadıklarını paylaşacak kimse olmadığı için, yalnızlığının bilincine varıp, yüzlerce acıyı biriktirip, içini kağıda dökmüş sanki. Güzel bir dili, yalın bir anlatımı, hassas bir ruhu var.
Uçurumun dibinde tutunacak dal arıyormuşta o dalı bir türlü tutamamış, hatta tutacak bir dal bulamamışçasına her satırında ölümden,intihardan,yalnızlıktan,vazgeçişten bahsetmiş. Behçet Necatigil ödülünü alırken Edip Cansever vardır karşısında ve ‘Evlat ne çok bahsetmişsin, daha gençsin oysa, kimden öğrendin ölümü...’ diyecektir kendisine.
“Ne mermere kazınacak bir sözüm var zaten
Ne de çağların ötesine taşıp gitme hevesim.” Der şiirinde ama her sözü mermere kazınacak,çağların ötesine taşıp gidecek kadar kıymetli bence ve birçok okuyucunun nezdinde. Şiirlerinin altını çizmeye kalksanız çizilmedik çokta sayfa kalmaz desem mübalağa etmiş olmam.
“Yüreğimde hiçbir şey yapamamanın boşluğu ve çok şey yapmanın yorgunluğu var” diyor. Demekle kalmıyor.O boşluğu da, yorgunluğu da yaşatıyor okurlarına.
Friedrich Nietzsche' ye göre "yazılmış en derin" eserdir. 
