Yaşam Sanatı
"Yaşam bir sanat yapıtıdır" önermesi, ("tıpkı ressamların resimlerini ya da müzisyenlerin bestelerini yapmaya çalıştık ları gibi, yaşamınızı güzel, ahenkli, duyarlı ve anlamlı yapmaya çalışmak türü) bir varsayım ya da nasihat değil gerçeğin bir ifadesidir. Eğer yaşam bir insan yaşamı ise, yani irade ve seçme özgürlüğüyle donatılmış bir varlığın yaşamıysa, sanat yapıtı olamaması mümkün değildir. "Yapacağım" ifadesinin yerine "yapmalıyım"ı dayatan ve dolayısıyla olası tercih boyutunu da raltan dış güçlerin ezici baskısına nedensel rol atfederek, irade ve seçimin varlığını yadsımaya ve/veya gücünü gizlemeye yö- nelik her türlü çabaya rağmen, irade ve seçim yaşam biçimi üzerinde iz bırakır.
Yaşam seçiminizden, seçimler arasındaki seçiminizden ve seçimlerinizin sonuçlarından sorumlu olmak anlamında, bir birey olmak seçim meselesi değil, talihin bir buyruğudur.
- Yüzüm?.. Yüzümde iz kalırsa?.. Tanınmaz hâle gelirsem?..
- Sen her hâlinle güzelsin? Ateş bile bozamaz güzelliğini.
İnsan, ardında tek bir iz bile, bir kağıt parçasına karalanmış tek bir adsız sözcük bile bırakamadıktan sonra, geleceğe nasıl seslenebilirdi.
Çocuklar bende derin iz bırakır. Günün birinde büyüyecek o çocuklar. Bahar mevsimi geldiği zaman oynamaya çıkacaklar. Kavga nedir bilmeyecekler maviliklerde olacak gözleri...Öyle bir kitap yazacağım ki, çocuklar birbiriyle kavga etmeyecek bir daha...
KAZANANA ÖDÜL YOK- kitap yorumu
Julia'nın görüntüsü bile onun vücudunun ısınma- sına, ona yaklaşması kaynar hâle gelmesine yetecek güçteydi. Onun boynunun, saçının, vücudunun sek- si ve güzel kokusunu alabildiğine yemin edebilirdi. Nefes aldığı zaman kokusu ona doğru geliyordu. Ya da belki de, duyularının ayrılmaz bir parçası hâline geldiği için, kokusunun bıraktığı iz onları birbirine bağladığından sadece hayal ediyor olabilirdi.
Sayfa 110
"Birini bir zamanlar sevmiş olmak insanın içinde iz bırakıyordu. İnsan o kişiyi artık sevmese bile iz kalan yer acıyordu."
Sayfa 31 - Can Yayınları
"Sonunda, hayal kırıklığı içinde din yaşamını terkettim, başarısızlık ve yetersizlik yükünden kurtulunca da Tanrı inancımın sessizce kayıp gittiğini hissettim. Elimden geleni yapmış olmama karşın, Tanrı, yaşamımda hiçbir gerçek iz bırakmamıştı.
Artık endişeli değildim, kendimi suçlu da hissetmiyordum. Tanrı, gerçeklik olamayacak kadar benden uzaklaşmıştı. Ama dinle olan ilişkim devam ediyordu ve Hristiyanlık tarihi ile dinsel deneyimin yapısıyla ilgili televizyon programları yaptım. Dinler tarihini daha fazla öğrendikçe, daha önceki korkularım daha çok doğrulandı. Çocukken sormadan kabul ettiğim öğretiler, gerçekten uzun bir zaman içinde ortaya çıkmış insan işiydi. Bilim Yaratıcı Tanrı'yı elden çıkarmış görünüyordu ve Kitabı Mukaddes üstüne çalışanlar İsa'nın hiçbir zaman tanrısallık iddia etmediğini kanıtlamışlardı. Saralı biri olarak, daha çok nevrotik nedenlerle görümler gördüğümü biliyordum azizlerin görüm ve vecdleri de böyle basit zihni tuhaflıklardan mı kaynaklanıyordu? Tanrı, gittikçe daha fazla insan soyunun kendisini kurtardığı sapkınlık olarak görünmeye başlamıştı."
Sayfa 4Kitabı okuyor
Acı insanda iz bırakır, ama görülmeyecek kadar derinde.
Ah, insan öyle fani ki, yaşadığından gerçekten emin olduğu bu dünyada bile, varlığının tek bir gerçek iz bıraktığı bu dünyada bile, sevdiklerinin ruhunda ve hatıralarında o da sönüp kaybolacak, hem de çok çabuk!
Yaşamak her şeye rağmen bir iz bırakmaktır yeryüzünde.
Sayfa 26Kitabı okudu
Peki, kendini fark etmek için ne lazım?
Başta da değindiğimiz gibi, iç dünyamıza dönebilmeye, kendimizle sohbet edebilmeye, neler olduğuna dair meraklı bir zihinle kendimizi iz leyebilmeye, aynı zamanda koşulsuz sevebilmeye, yargısız dinle- yebilmeye, dingin bir hale ulaşmaya ihtiyacımız var, şu nihayetsiz kendimizi bilme yolculuğumuzda.
Evet!.. Eğer pervanelerin muradı yanıp kül olmaksa araya giren cam başlı başına bir külfetti. Aksine pervanelerin arzusu başlarına bir iş gelene değin ateşi tavaf etmekse bu durumda arada fanus olması büyük bir rahmetti.
Gördüklerinden kendisine ayna tuttuğu için, ışıl ışıl parlayıp etrafı aydınlatan ateşi şehadete benzetmişti. Kendisiyse pervane misaliydi.
Peki, kâh rahmet kâh zahmet olabilen şu cam fanus neyin işaretiydi?
Aşık gönüller ya gördüklerine meftun oluyorlardı veya yakin olabildiklerine...
Pervanelerin şu anki hâline nispetle tavaf edip ateşi gözlemek isteyenler açısından rahmet olan cam fanus, tavaftan sonra yakine erip közlenmek isteyenler için aradaki son perde hâline gelmişti.
Aradıklarına dair bir iz bulduğu için hemen onaylayıverdi. Fanus perdelerden bir perdeydi. Ateş misal şehadet ile pervanenin arasındaki son engeldi. Sanki pervane hazır olana değin onu erken gelecek bir şehadetten koruyordu. Bu engeli aşabilen pervanenin yakini ise cennetti.
Sayfa 135Kitabı okuyor
İnsan,üzeri deri bir kabukla kaplı etten ve kemikten ibaret.Bir kısmı tarih kitaplarına geçer.Bir kısmı da hiçbir iz bırakmadan ölür gider.
Sayfa 504Kitabı okudu
