-Yıllar sonra ilk kez ha?
+Evet. Hâlâ inanamıyorum..
-Bu buluşma...
+Öyle..Hep hayaldi de, gerçek oldu.
-Neden sustun onca yıl?
+Susmadım ki..
-Ama bana söylemedin.
+Söyleyemezdim.
- Bir kere de sen adım at. Dokuz kere ben adım atayım tamam ama bir kere de sen at ki, onuncusu için ben de güç bulayım...
Puslu Kıtalar Atlası-İ. ANAR (Seyircisi misin hayatın yoksa kahramanı mı?!)
Ve bitti...
Bir an hiç bitmeyecek sandım!
Öyle güzel iç içe hikayeler vardı ki her an bir başkasının içine düşebilirim diye düşündüm ama olmadı! Kayıp gitti ellerimden 
Puslu Kıtalar Atlası...
Çok kitap inceledim bu uygulamada. Ama itiraf ediyorum en çok bu incelemeyi kafamda kurmakta zorlandım. Postmodernizm, iç içe anlatım, üst kurmaca...
Ne çok hikayeye
Hiçbir olguyu kabullenemediğim gibi hiçbir duyguya ait değilim,
Keşfedilemeyen kavramlara aidiyet hissedişim.
Ve ardına kaybolan benlik...
Bu bilinmezlikteki sebep, doğru yerde yanlış sorular sormamız ve yanlış yerde doğru cevapları aramamızdan.
Oysa insan, derinliklerinden anlaşılır. Belki de görmek için gözlerimizi kapatmamız yeterli. Tüm bu tezatlıkların içerisinde, hükmeden düşünceme mağlubum.
“En kötü karar, kararsızlıktan,
Kötü bir son, sonsuz bir umutsuzluktan iyiymiş gibi”
Seslenirsek cevaplar en başta,
başladığımız nokta ise en sonda. Fakat ben aidiyetsizlik içerisinde, öznesiz yokluğa mektup yazamam.
𝔈.𝔇.
İnandır beni
Kapalı kapılar,inandır beni.
Son anahtarı çeviriyorum.
Gözlerim bağlı,ellerim çözülüyor.
Geç kaldım hikayeler için.
Denedim bu şeyden defalarca vazgeçmeyi
anlaşılan yine beceremedim.
Yazıp yaşamak yaşayıp yazmak.
Beni ikinci kez inceleme yazma mecburiyetinde bıraktığı için 1000K'yı en kalbi duygularımla kınıyorum. 
Nikolay Gogol'ün hikayesinde, burnunu arayan adam gibi ben de kaybolan incelememi ümitsizce aradım durdum. Sonuç?Bulamadım ve ikinci defa yazıyorum...
Bereket versin, birkaç haftadır 
Rabindranath Tagore eserleri sayesinde Hindistan'da bolca meditasyon yaptım ve sevgi dilini öğrendim. Yoksa ben de bilirim camı çerçeveyi indirmesini. Ama ne dedik? Sevgi dili dedik...
Abdurrahman Seyhan , Bir münibüse doldurduğu filozoflarla beraber (şoför de dahil) aydınlık bir yola koyuyor bizleri. Yani bu kitaptaki ilk hikayenin "Aydınlık" olması tesadüf değil. Yol uzun ömürler kısa... İrili ufaklı hikayelerden ve toplamda 60 sayfadan oluşan bu kitap, ismini kitapta geçen bir hikayeden almaktadır. Yeni yazarın kitap yazma cüretkarlığı, meyvesini vermiş ve nihayetinde tek solukta okuyabileceğiniz bir kitap oluşmuş. Beğendiğim ve kendimden çok şey bulduğum mini ama güzel bir seyahatti benim için.
Siz değerli okurların da 1 saatini ayırmasını temenni eder, Abdurrahman Seyhan'a beğendiğim bu kitap sonrasında, kaleminin aydınlığında nice kitaplar yazma kabiliyeti ve gücünü dilerim..
İncelemeden çok kandil mesajı gibi oldu yahu:) Ne yapayım, cümle dağarcığım buna müsade etti. Yoksa ben de, kalemi yere sağlam basan, fuları boynuna dolamış, gözlüğü hafiften aşağıya inik, ağzında sönük piposuyla eline aldığı kitabı ilmek ilmek arşınlayan gözü pek bir eleştirmen gibi alt yapısı ve teknik bilgisi bol bir inceleme yazmak isterdim... Olmuyor, Bilge birinin dediği gibi "Değiştiremediğin şeye takılma"
İyi okumalar dostlar
Sevgi içimizde.
