Şak Şak Şak (Tekrarı Gerektiren Hallerden Mecburen)
Nedir 1K? Kalkıp da sitede “Okur musun , yazar mısın? Okuduğunu anlatabilen , popüler olma derdinden ziyade paylaşımların ile bilgilendirici misin sen?” diye sorsam, bir çok üyenin “dalga mı geçiyorsun, tabi ki öyleyim.” diyeceğine adım gibi eminim. Peki, sıra geldi şimdi ikinci soruya: “sitede bulunma amacın nedir, açıklar mısın bana?”
-
Babam adamsa ben olmayacaktım!
#169665536.. Linkini paylaştığım incelememde Yusuf Atılgan dan ve Anayurt Otelinden bahsetmiştim. O yüzden Yusuf Atılgan ile alakalı kısımları bu incelememde atlayarak gireceğim.
Aylak Adam kitabı, Yunus Nadi Roman ödülü 2.si bir kitaptır. 1958 senesinde bu ödülü 
Fakir Baykurt un filmi de sonrasında çekilen ve
Zaman geleceğe doğru değil de, geçmişe doğru aktığında, anlıyorum ki; aslında yaşadığım hiçbir şeyi unutamamışım. Hiçbir şeyi geçmişte bırakamamışım ve aslında hiç kimseyi affedememişim. Bununla yaşamak o kadar zor ki. Açıp bir şarkıyı dinlerken, geçmişe saklanmış anılarım birer birer çıkıyor yerlerinden. Sonra buyur burdan yak. Yine en başa dönüyorum. Kendimi odamda, açtığım hüzün dolu şarkıların içinde, yatağımda başımı dizlerimin arasına almış bir şekilde buluyorum yine. Nereye baksam acı, gözyaşı; nereye koşmaya çalışsam hep aynı karanlık. Dönüş yok, kurtuluş yok. Acı ve gözyaşıyla nasırlaşmış ruhum. Bileklerimi kessem, kan yerine acı fışkıracak. Yaralarımın ilacı yok. Sargıya baş kaldırırcasına kanıyor, hep aynı yerden. Geçmişime bakıyorum, nerede ne hata yapmışım diyorum. Her zaman kendimi sorguluyorum. Suçum, yükümden ağır, biliyorum. Ama şunu kendime yediremiyorum; bu lanet hayat-ımda-ta yaşadığım her şeyin, tek sorumlusu, tek suçlusu ben miyim? Neden en çok yara alan, yaşayan oluyor? Yaralayanın neden hiç suçu yok?
(21.07.2020)
Sorular cevapsız kalıyor. Sonra ortadaki tek suçlu yine ben oluyorum. Zaten herkesin gözünde de öyle, biliyorum. Yaşadıklarımdan doğan anılarım ve anılarımdan gün yüzüne çıkan acılarım, beynimin içinde arşivlenmiş. Gün yüzüne çıkmak için her defasında fırsat kolluyor...
A.U
Kendini bir müzede hayal etmeni istiyorum. Kocaman bir ahşap kapının önündesin ve bu kapı, tüm ihtişamıyla karşında duruyor. Müzenin bu ağır ve heybetli kapısını aralıyorsun ve eskimiş ahşap kokusu karşılıyor seni içeride. Bu müzede, çok eski zamanlara ait resimler var. Şimdi seninle birlikte, o müzeyi gezeceğiz. Müzenin içinde geçmişindeki mutsuz
Evlâdım, ben geçmişe ağlamıyorum; zira artık geriye dönüş yok. Ben asıl bundan sonrası için ağlıyorum;
Sayfa 103Kitabı okudu
Rahatsızlık Vermek
